Vaarwel gele schrijver

[p. 69]

Libellen

[p. 70]

Libellen

Libellen kennen geen grenzen.
Geboren uit water leggen ze
hun tijdelijkheid af en beginnen
aan een paringsdans, een dodendans
als pennen van dode dichters
op de gele bladen van de zomer.

De rode heidelibel schrijft koortsachtig
over de heide die er niet meer is.
De gele bronlibel bezingt de bronnen
die allang uitgedroogd zijn.
De blauwe keizerlibel zit tussen
de vingers van Napoleon of de Keizer van China.

In de stervende wereld sterven libellen
niet tenzij in de snavel van de blauwe kiekendief
's ochtends als de dichtershanden verkleumd zijn.
Ik hoor de regen van hun eitjes op het water
en loop hen met blinde handen na
als ze flitsend weer in het paradijs verdwijnen.