Vaarwel gele schrijver

[p. 47]

Beroerte

[p. 48]

Beroerte

Het overkomt je, wat je niet gelooft.
Razendsnel. De ambulance, zwaaiend licht,
het einde der tijden in je hoofd,
je ogen op haar, het gevaar, het uur gericht.

Dan de Gasthuisberg op, Spoedgevallen in.
Veel te veel mensen met andere vragen.
Angst tot op het bot. En plots een begin
van paniek. Opstandigheid bij vlagen.

Haar handtas weegt veel te licht
in je dikke handen. Naar huis bellen.
Je hoort iets stilvallen. Het gewicht
van één ogenblik. Roepen. En tellen.

De sekonden. De minuten. De uren.
En dan gehuld in gewaden, steriele,
langs loodzware, doodstille muren
tot waar zij ligt van hoofd tot hielen

gekluisterd aan de wijzers van de tijd.
Even maar. Dan moet je weg, naar huis,
de dreigende telefoon, haar afwezigheid.
De dag was een afschuwelijk abuis.

Het overkomt je, wat je niet gelooft.
Je denkt dat het een nachtmerrie was.
Je trekt de rolluiken op. Leeg is haar hoofd-
kussen. Er ligt Lopresor naast haar glas.