Vaarwel gele schrijver

[p. 45]

Kleindochter

Elke avond van de winter zitten wij
rond de wanne tafel: jij met je kleur-
potloden, ik met mijn gedichten.
Als je weer naar huis gaat, moet

ik in de deur gaan staan en wachten
tot je in de verte het wachtwoord roept.
Ik zie je in de mist verdwijnen,
de boekentas op de rug, een pop

in de ann, en wuivend met
de vrije hand, slaapwel, slaapwel.
Vertrouwd is mij het beeld, gewend
geraak ik er nooit aan. Al te veel

dierbaren verdwenen uit mijn leven,
in de mist, met boeken in de arm,
en wuivend met de vrije hand,
terwijl ik in de deur stond, wachtend

op slaapwel, het dichtvallen van iets.