Vaarwel gele schrijver

[p. 44]

Kapelletje van Eisterlee

Dag en nacht wordt het vuur er doorgegeven,
bedwongen door rode of witte was,
bedwongen door rode of witte was,
het branden en smeulen van sterren beheerst.

Reizigers rusten er onder linden
die eeuwig leven in hun uitlopers.
Maar plots in mei draagt een den er rozen
en zeggen dichters dingen die niet van hen zijn.

Dankbaar ben ik mijn kleindochter die
het wakke kaarsriet van de kandelaars plukte
en kneedde, de rozerode weemoed van de Kempen
tot een zinnebeeld, een kabouter op

mijn schrijftafel, een lieve gezel
's avonds als de mensen zwijgen.