Vaarwel gele schrijver

[p. 33]

Barmsijsjes

Alsof de ijskoude hand van een reus
ze wilde pakken om ze op een andere
planeet los te laten. Alsof de angst
miljoenen vleugels kreeg. Windpokken

zijn het in de kale berken, muzieknoten
van bloed. Snikjes, versnaperingen
van de wind. Samen vliegen ze naar de zon,
kleine letters op het blad van de vriezeman.

Requiems en elegieën. Ik ben bang.
Zij zijn voortekens. Als hun broeders,
de pestvogels. Voorboden van de reus
die sneeuwballen rolt over de wereld

en sneeuwmannen maakt, nieuwe goden,
met een gezicht van twee patatten,
een rode biet en een opengesneden
rammenas, en met de bezem van goed en kwaad

onder de arm. Ik ben heel bang.