Vaarwel gele schrijver

[p. 30]

Elegie voor mijn oom jozef

(die elektricien was en stierf na een val)

Met de oude klimsporen van mijn oom
kruip ik in een eik
om te zien hoe groot de wereld is
en hoe klein dit dorp.

Met de oude klimsporen van mijn oom
die tegen telefoonpalen kroop
om gesprekken weer aan te knopen
en die mij de splinters liet
verwijderen uit zijn handen.

Met de oude klimsporen van mijn oom
vlucht ik in een eik
die zijn bronst uitbrult
in een taal niet meer te horen
voor menselijke oren.

Met de oude klimsporen van mijn oom
hak ik versvoeten in een bast,
een versplinterde taal,
een klauteren naar de hemel,

andermaal fataal.