Vaarwel gele schrijver

[p. 24]

Twee schabouwelijke waarheden over het dichterschap

1.

Dichters zijn volgezogen muggen.
Halsstarrig willen zij hun eitjes
leggen in glinsterende dauwdruppels.

Dan -onmerkbaar bijna- sluit
de zonnedauw zijn tentakels
en drinkt verzaligd het bloed.

Dichters gaan als muggen
te gronde
aan hun voortplantingsdrift.

2.

Dichters leven vlinderbloemig knalgeel
op rode stengels boven het moeras.
Onder de waterspiegel, geniepig

tussen hun stengels zitten de onderbewuste
blaasjes die met behaarde lippen
alles opslokken wat leeft.

Dichters verteren de werkelijkheid
wreed als het blaasjeskruid
en even schijnheilig.

Wortels moet je niet zoeken.
Die zijn allang afgestorven.
Dichters maken je blaasjes wijs.