Vaarwel gele schrijver

[p. 25]

Vierhonderd meter

Er hingen vleermuizen aan mijn ribben
vroeger, van in de ochtend al,
een samengeklitte afschuw in de startblokken
die vreselijk uiteenstoof bij het schot.

Nooit dacht ik nog zo te zullen lijden
-gevoelens voor ingewijden, en zelfs winnen
bracht mij niet bij mijn zinnen- altijd
verder die baan van de waan-

zin: parallel krijt dwars door de tijd
en langs de afwezigheid van iedereen,
elk been loodzwaar, uitzinnig, halfgaar.

Nu ik gedichten schrijf, het vege lijf
red, ook voor niemand, elke hand loodzwaar,
word ik de vleermuizen weer gewaar,

in mijn kop. Maar ze vliegen niet meer op.