Vaarwel gele schrijver

[p. 22]

Dodelijk gedicht

Alleen in beeldspraak kan ik de dood
uit de lucht grijpen: een ijskelder
met daarin warmbloedig, zo traag
ademend dat geen kalorie verloren
gaat, maar teder samenklit,
opgehangen ondersteboven,
een kolonie grauwe vleermuizen.

Mijn kinderjaren, mijn ouders, mijn kinderen:
alleen in beeldspraak bestaan ze nog,
diep verzonken in een soezerige
samenhorigheid, het verleden dat mij
achterliet met herinneringen, de toekomst
een kraamkamer van altijd nieuwe
verzinsels en misverstanden.

Tot de avond valt en de biologische klok
slaat en plotseling al deze dromen
wakker worden van honger en uitvliegen
en de jongste kevers van de tijd
uit de lucht plukken en aan appels
klitten. O mocht ik dan aan de borst
van mijn moeder meevliegen, buitelend

langs de randen van de zomer
en door de vlieggaten van het paradijs.