Vaarwel gele schrijver

[p. 21]

Mei

De meikevers ronken vanavond zwaar
en vettig, spervuren in het gras
of blindgangers, in de beukenhaag
dom en laf achter hun wapenschilden.
Morgen zijn ze het trotse bezit
van kwajongens, schraapzuchtig
in een lucifersdoosje of gonzend
aan een zwarte garendraad.

Ook woorden breken zo uit de grond
die mond is geworden, gaten vretend
in de lange uren van de nacht. Maar
de echte poëzie is de biologische
klok die ook de vleermuizen wekt
en de egels naar de arena lokt.
Een dichter speelt niet met woorden,

hij gunt ze hun bruidsnacht, hun
eitjes, hun engerlingen, de eeuwigheid.