Vaarwel gele schrijver

[p. 20]

Warhoofd

In de nacht schitteren de knopen,
de plaatsen waar de tijd
in de war raakte.

Dus noem mij maar warhoofd,
maar een dichter is als Alexander de Grote
bij de wagen van de Frygische koning Gordius.

Een dichter wil weten wie
het web weefde, waarom en waar
hij zich verscholen heeft

om toe te springen, te verlammen,
in te wikkelen,
uit te zuigen.

Een dichter wil weten.
Ach, de bellen van mijn zotskap
rinkelen veel te luid,

mijn zwaard is veel te zwaar
en vleugels heb ik niet.
Dus zal alles wel

bij het oude blijven:
veel te veel woorden
die elkaar in het nauw drijven.