Vaarwel gele schrijver

[p. 19]

Heimatdichter

Poëzie in dit land is artistiek biljarten:
drie pogingen voor een voorgeschreven
karambol, met punten van goudwaarde.
Daarom schrijf ik geen poëzie. Ik blunder

van nul naar nul, ik ben een gevaar
voor het groene laken en het akademische oog.
Maar onder mijn vrienden in het dorpscafé
laat ik mij niet pramen. Vrij spel.

Tussen twee teugen bier rijg ik
de karambols aan elkaar. Ik ben zo
gehandicapt dat niemand mij vreest, maar
tussen twee teugen bier ben ik de schrik

van het groene laken, vrij spel, vrijbuiter
als ik ben, god van de meteoren die met
vreselijke staarten door mij gedirigeerd
worden in tegendraadse, onwaarschijnlijke banen.

Iemand buiten dit bestel gaf mij een macht,
een kracht om sterrenbeelden te slopen
en het noorderlicht van de wiskunde
te doen knallen op het groene laken.

Groots ben ik dan tussen twee teugen bier
bij mijn stoethaspelende vrienden wier
varkentjes ik meedogenloos was. Ach poëzie
in dit land is artistiek biljarten, akademisch,

doodernstig in doodse biljartzalen waar
zelfs de kommentator bang is voor zijn
stembanden. Maar tussen twee teugen bier
in Café De Lelie ben ik een klein beetje God.