Vaarwel gele schrijver

[p. 13]

Wie niet schrijft, hoeft gelukkig niet lang te blijven

Ze zeggen: Waarom schrijf je geen
gedichten meer? Ze bedoelen:
Waarom ben je niet meer zo stil
als vroeger ganse avonden bij het raam?

Ze zien niet dat het raam ingevuld is
met fabrieken, huizen en mensen
en dat er wegen uitgerold zijn
die grollen van woede en honger.

Maar ik antwoord onpersoonlijk beschaafd
dat ik denk dat ik alles geschreven
heb wat ik moest schrijven,
dat ik genoeg papier zwart maakte.

En lezen dan? Bij het ingevulde raam
zit ik inderdaad te lezen,
gloednieuwe cahiers, pakken geurig
wit papier. Ik lees niets en daarom

lees ik alles wat er staat,
de stilte van wat nog niet ingevuld is,
de blijde verwachting van het kuise licht,
het trage geluk van wat nooit begonnen is.