Vaarwel gele schrijver

[p. 14]

Wachtwoord

De drang is er niet meer om
met beide handen wild water
te scheppen aan de beek en
dan als een bloedhond snuffelend

tussen els en Gelderse roos
te dolen, altijd verder, tot
aan de munt, de kruizemunt,
en het penningkruid,

paarse en gele obolen voor
een tocht naar ergens waar
dichters met open armen
ontvangen worden.

De drang is er niet meer, het
geloof niet meer in de zin,
in de toverformule, in
de anderen. Het wachtwoord

kennen ze niet, is door iedereen
vergeten. Niemand geraakt nog
voorbij de draken
aan de poorten van de tijd.