Een schild met everzwijnen

Zaterdag 6 augustus 1988

Hondsdagen. Een wilde hond kan niet ongeduriger zijn dan ik. Gisteravond liep ik nog eens tot aan ‘De Nachtegaal’. De deur stond open. Toen ik binnenging, werd ik nauwelijks begroet. Zelfs daar ben ik blijkbaar persona non grata geworden. Wat werd en wordt er achter mijn rug niet verteld? Zonder Veva zou ik wellicht aan zelfmoord denken. De kaarters sakkerden onafgebroken. Het leek wel of er een vloek op het spel rustte. Telkens weer werd er rondgepast, en dat betekende dat het spel rond de koninginnen draaide... Elke dame die opgehaald werd, kostte vijf frank. Een gek en fascinerend spel. De kaarters noemden de koninginnen van hun spel wijven, smerige wijven. Vooral Janis Goormans, de eenbenige oude wielerglorie, voelde zich door het noodlot in de maling genomen. ‘Ik hoop dat het kaartspel in de hemel verboden is,’ foeterde hij, met een boze blik op mij.

‘De hemel bestaat niet, sul!’ riep Nard Bluekens, terwijl hij naar Dorus Taelman knipoogde. ‘Ik krijg er nog de kriebels van als ik eraan denk hoe ze ons vroeger voor de zot hielden.’

De vierde whister, een jongeman met rood haar die ik niet kende, lachte luidkeels. ‘Mij hebben ze nooit voor de zot gehouden!’ zei hij. ‘Die praatjes over de hemel heb ik nooit geloofd.’

Ik voelde me helemaal niet geïrriteerd. ‘In de hemel geraak je vanzelfsprekend alleen maar als je erin gelooft,’ zei ik luchtig. ‘Voor mij is het leven hier op aarde een groter mirakel dan de hemel

[p. 112]

ooit zou kunnen zijn. Vergeleken bij het wervelende leven hier op aarde is de toestand van eeuwige gelukzaligheid in de hemel maar een klein wonder.’

‘Ik ben leraar bijzonder onderwijs,’ zei de jongeman. ‘Aan mijn leerlingen moeten die mirakels zich toch nog voltrekken...’

Ik voelde vanwaar de wind kwam. ‘Trek het je niet aan, jongen,’ zei ik grijnzend. ‘Jij en ik zijn gewoon te laat geboren... Een halve eeuw geleden zouden wij heren geweest zijn, nu zijn wij werkvolk... érger nog... zijn wij de knechten van het werkvolk.’

‘Godverdomme! Smerige, zwarte hoer!’ ketterde Janis Goormans weer, terwijl hij schoppendame op tafel gooide.

Op dat ogenblik kwam Lena Taelman met een grote dampende pot aandragen. ‘Kom naast mij zitten,’ zei Dorus Taelman. Hij schoof zijn zuurstofapparaat weg en wees naar een stoel. De mosselen waren uitermate lekker, maar ik had geen honger. Er was iets dat mij benauwde, kwelde... Ik las vandaag in een oude krant dat in Columbia elk jaar ongeveer vijftienduizend moorden gepleegd worden, maffiamoorden...