Een schild met everzwijnen

Donderdag 17 maart 1988

Toen ik daarstraks zat te middagmalen, belde de deken aan. Hij was één en al vriendelijkheid - wat mij beangstigde - en at met veel smaak mijn nagerecht (yoghurt met schijfjes banaan) op. Hij prees Rachel Melis zodanig dat ik er verlegen van werd. Vervolgens hield hij zich tien minuten met Tartuffe bezig. En toen kwam het... ‘Naar het schijnt, ben jij overspannen,’ zei hij. Ik haalde de schouders op. ‘Dat is larie!’

‘Ga eens voor veertien dagen naar zee,’ zei hij. ‘Ik ken een goed pension in De Haan: een uitstekende keuken én goedkoop...’

‘Ik kan mijn parochie toch niet in de steek laten,’ wierp ik op. De deken lachte droog. ‘Mijn oude vriend Ernest Seppion, die teologie doceert aan het Groot Seminarie, zal je vervangen tijdens de paasvakantie.’

‘Maar ... waarom?’ vroeg ik verbouwereerd.

‘Ga jij weleens op ziekenbezoek?’ wilde hij weten.

‘Natuurlijk, “antwoordde ik.” Elke maandag bezoek ik de een of andere parochiaan die ziek is: nu eens in een ziekenhuis, dan weer thuis... Jan Gerlach houdt mij op de hoogte.’

‘Vreemd,’ zei hij.

‘Heb je de indruk dat ze je in vertrouwen nemen?’

Ik hoorde mijn slapen bonzen en haalde diep adem.’ Euh...neen, hakkelde ik. ‘Ik heb de indruk dat de meeste zieken niet op bezoek gesteld zijn. Ze zitten te lezen of naar videofilms te kijken, of ze dutten... Ze verwachten duidelijk meer heil van de dokter dan van de pastoor. Maar dat moet jou toch ook al opgevallen zijn?’

‘Toch niet!’ repliceerde hij hoogst verbaasd. ‘Integendeel: de zieken voelen zich vereerd met mijn bezoek.

Ik vertel een grap... en het ijs is gebroken.’

‘Ik ben nu eenmaal geen grapjas,’ liet ik mij moedeloos ontvallen.

‘Ben je al bij de familie Van Aerle en bij de familie Verboven geweest?’ vroeg hij.

Ik zuchtte even. ‘Het zoontje van Ferre Van Aerle ligt al een

[p. 84]

halfjaar in Leuven. Dat lijkt me nogal ver. Maar het dochtertje van Sander Verboven heb ik bezocht.’

‘Je weet toch wat er verteld wordt?’ Hij keek mij met grote ogen aan.

‘Wat wordt er verteld?’

‘Dat die kinderen op mirakuleuze wijze genezen zijn!’

‘Van een niergezwel en blauwziekte?’

Hij blies zijn wangen bol. ‘Ze zijn genezen!’

‘Dan hebben de professoren in het Akademisch Ziekenhuis uitstekend werk geleverd,’ zei ik gemeend. ‘Wat heeft dat met mirakels te maken?’

‘Ik zal het zeker weten!’ smaalde hij. ‘Dat wordt hier rondgebazuind, én het klinkt tot in Miereik. Die mensen deden een noveen op Blauwland, weet je?’

Ik schudde het hoofd. ‘En dan?’

‘Nu zullen we het spoedig weten,’ zei hij. ‘Mijn vriend Ernest Seppion is een expert op het gebied van de fenomenologie. Es geschehen keine Wunder mehr, zegt hij altijd. Nu kan hij het hier aan de mensen vertellen...’

Ik voelde me zwaar gekrenkt. Mirakels met mijn geld! Ik hield echter mijn mond.

‘En vertel mij nu eens wat er gebeurd is met dat misdienaartje van jou,’ vervolgde de deken zeemzoet.

‘Niets!’ stoof ik op. ‘Helemaal niets! Iemand moet dat mannetje wat ingefluisterd hebben. Ik kan mij met de beste wil van de wereld niet herinneren dat ik iets zei of deed dat Teuntje verkeerd kon uitleggen...’

‘Een beschuldiging van pedofilie of pederastie zou desastreuze gevolgen kunnen hebben voor jou, voor de parochie én voor de dekenij,’ draafde hij onbarmhartig door. ‘Gelukkig heb ik de regionale pers een beetje naar mijn hand gezet. Maar stel je voor dat de sensatiepers er lucht van krijgt...’

Ik kon zijn gedaas niet langer aanhoren. Het leek wel of tientallen tentakels onder mijn schedel mijn ogen omknelden, uitpersten... Radeloos zocht ik hulp bij Tartuffe, bij het Mexikaanse oog... Het gekraak in het struikgewas werd aldoor onheilspellender. Er weerklonk hitsig geknor. De poten roffelden. Ik sloeg de armen beschermend voor mijn gelaat... ‘En de Pastorale Raad voor de Jeugd heb je ook geboycot!’ klonk oorverdovend de stem van God boven het geluid van de stampede uit. Ik was doodsbang... Ik vluchtte naar de

[p. 85]

kelder, naar het duisterste hoekje van de wijnkelder... en daar bleef ik zitten tot mijn bloed weer opgeklaard was, vele wijnjaren lang.