Vrijdag 26 juli 1987
Deze voormiddag reed ik naar Blauwland. Dank zij Maddy Gilissen heb ik nu de middelen om nieuwe vloertegels aan te kopen voor de kerk. Echte vloerders kan ik echter niet betalen. Omdat ik wist dat er tijdens de vakantie altijd wel enkele vrijwilligers op Blauwland aan het werken waren, trok ik mijn stoute schoenen aan. Van een koude kermis gesproken! Vier mannen sprak ik aan. De ene uitvlucht was al kinderachtiger dan de andere. Ik ben hier absoluut persona non grata. De kerk is nu eenmaal iets dat in het midden staat, maar dat is dan ook alles. Ik ga er me niet langer ongelukkig om maken. Vanaf maandag begin ik zelf de al te oude, gebarsten en verzakte vloer op te breken.
Auteursrechtelijk beschermd