Een schild met everzwijnen

Zondag 12 juli 1987

Er heerst grote opschudding in het dorp. Vandaag geraakte bekend dat het bestuur van de fusiegemeente Miereik besloten heeft een waterzuiveringsinstallatie te bouwen in... Ykele. In Ykele zelf bestaat er weliswaar geen waterverontreinigingsprobleem, maar het gebied ‘De oude Kluis’ aan de Akelbeek is nu eenmaal het laagst gelegen punt in de fusiegemeente. ‘Dat betekent dat het op Blauwland binnenkort vreselijk zal stinken,’ zei Rachel Melis, ‘en dat willen wij niet... Jij bent de man die daartegen zou moeten protesteren.’

Dat schoot bij mij in een verkeerd keelgat. ‘Op Blauwland word ik ternauwernood getolereerd,’ foeterde ik. ‘En nu zou ik mij als de beschermheer moeten opwerpen! Bovendien: ik ben geen ekoloog, geen bioloog, geen botanicus én ook geen archeoloog. Bij die lui moet je aankloppen! “De oude Kluis” is wellicht de waardevolste plek van het dorp... En Blauwland heeft daar niets mee te maken!’ Het is best mogelijk dat ik me met die uitlatingen op water er brood

[p. 29]

gezet heb voor enkele dagen. Enfin, dan treed ik maar in de voetsporen van Ambroos Camps, één van mijn illustere voorgangers. In ‘De Geschiedenis van Ykele’ staat een hoogst merkwaardig stukje over hem. Ambroos Camps was hier pastoor in de jaren twintig. De mensen noemden hem een heksenmeester. Hij ontmaskerde elke heks, dreef duivels uit, overlas zieke mensen en dieren en... voorspelde de toekomst. Bovendien was zijn persoonlijke bijbel ‘De Geneesheer der Armen’ van Doctor Beauvillard. Ambroos Camps echter had een meid die door velen... een heks genoemd werd. Ze schoot hazen, viste palingen, en deinse er zelfs niet voor terug 's nachts op strooptocht te gaan. Ze kon koken als niet één. Alle kerkelijke dignitarissen moeten dat geweten hebben, want nooit kreeg Ykele zoveel met purper omhangen lieden op bezoek. Maar o wee als pastoor Camps tegen haar kar reed! Dan mokte ze ten minste drie dagen, dan kreeg de man uitsluitend water en brood voorgezet... Een wild verhaal? Mogelijk. Maar dan een uit de tijd dat de pastoors er nog een meid konden op nahouden en dat ze geen beroep moesten doen op een papegaai om niet eenzaam te zijn.