Een schild met everzwijnen

Donderdag 11 juni 1987

Natuurlijk werd mijn schietgebed niet verhoord. Deze voormiddag belde Veva Lorrain aan. Gisteravond, bij haar thuiskomst, had ze mijn brief ontdekt in haar brievenbus... en nu kwam ze mij om uitleg vragen. Om tijd te winnen vroeg ik of zij een kop koffie lustte. Toen ik de termoskan opende, zei ze: ‘Weet je dat ik op het punt sta alle biologen van het land te verbluffen?’

‘Op Blauwland is altijd wat ongewoons aan de gang geweest,’ mompelde ik.

‘Wat bedoel je?’ vroeg ze.

‘Wel... Misschien heeft Onze-Lieve-Vrouw er inderdaad iets mee te maken.’

‘Een speling van de natuur of van het lot is nog geen mirakel,’ zei ze.

‘Neen,’ gaf ik toe, terwijl ik verlegen in mijn koffie roerde.

‘Heb ik door mijn gedrag Gorres hoofd op hol gebracht?’

Ik moest tweemaal slikken. ‘Hij dweept met je. Gorre is uiterst timide, denk ik. Hij is ...verliefd.’

Ze keek somber in haar koffie. ‘Dan blijf ik best weg op Almende.’

‘Waarom? Zeg hem toch gewoon dat je niet vrij bent.’

‘Ik ben niet vrij...’

‘Voilà! Dat zal hij wel begrijpen.’

Ze wreef even langs haar neus. ‘Ik heb al meer dan een jaar een verhouding met... iemand.’

‘Een gehuwde man?’

Ze knikte. ‘Professor Bartels is toch een vriend van je?’

Ik lachte binnensmonds, schamper. ‘Ik zag hem voor het laatst op een reünie van onze retorika, twintig jaar geleden. Is hij niet wat te oud voor je?’

‘Gorre Verlaat is even oud,’ zei ze.

‘Maar hij is vrij...’

‘Gescheiden.’

[p. 21]

‘Dus vrij.’

Ze stond op. ‘Hij is mijn type niet. Bijlange niet. Neem me niet kwalijk...’

‘Ik begrijp het,’ zei ik. ‘Hij zal wanhopig zijn...’

‘Dat ben ik ook al vaak geweest,’ zei ze.

Ik snufte even. ‘Dat kan ik me voorstellen... Ik hoop dat ik je nog weleens ontmoet op Blauwland.’

‘Dat zal wel,’ zei ze

En nu zit ik hier met iets dat ik niet wil weten én iets dat ik liever niet wist.

Gabriël Bartels en Gorre Verlaat. Professor en boer. Overvloed en gebrek. Wie zorgde ervoor dat hun pad het mijne kruiste? De een misbruikte me, de ander wilde me gebruiken. Hoe onrechtvaardig kan de voorzienigheid zijn! Ben ik dan alleen maar een medium? Tel ik dan helemaal niet mee? Was Gabriël Bartels ooit een échte vriend? Ik betwijfel het. Hij was knap, verstandig en sportief. Ik was zijn aanbidder, zijn bewonderaar, zijn supporter... Kan er vriendschap bestaan tussen een koning en zijn lakei? Hij stopte me soms een vijg toe, een karamel, een verboden boek. Ik maakte zijn Griekse en Latijnse tema's, loste zijn wiskundevraagstukken op, schreef zijn strafwerk, liet hem aan tafel de beste brokken kiezen... Nooit zag ik hem tijdens de vakantie, dan zat hij in Spanje of Italië of Zwitserland. En wat ben ik voor Gorre Verlaat? De konservator van de kerk en de pastorie? De schlemiel van het dorp? De butler van God? De kommissionair van de duivel?