Een schild met everzwijnen

Pinksteren 7 juni 1987

Eenenzeventig hosties heb ik uitgereikt, en dat in een parochie van meer dan tweeduizend zielen. Mijn voorstel om nog eens een processie te houden werd enkele weken geleden door de voorzitter van de kerkfabriek honend weggewuifd. Een tijdje speelde ik met de idee de schoolkinderen op te trommelen, doch mijn blinde vriend Jan Gerlach, die moet rondkomen met wat hij krijgt voor zijn deeltijds kosterschap aangevuld met een klein invaliditeitspensioen, praatte mij die verzuchting uit het hoofd.

Even voor de middag kwam Gorre Verlaat langs. Het leek wel of hij zo uit de etalage van een kledingswinkel gestapt was. Hij was broodnuchter, en weigerde zelfs een glaasje cognac. ‘Er gebeuren mirakelen op Blauwland én op Almende,’ zei hij. ‘Er dwalen daar vlinders rond die geen mens nog kent: het groot spikkeldikkopje, en de kleine heivlinder, en de heremiet, en de boszandoog, en de veenluzernevlinder... Ongelofelijk!’

‘Ik wist niet dat jij iets van vlinders kende,’ meesmuilde ik. ‘De meeste boeren spreken er met afschuw over. Uit de vlindereitjes groeien rupsen, en die zijn vraatzuchtig...’ Ik knipoogde even.

‘Veva Lorrain is een mooie jongedame, nietwaar? En ze kan blijkbaar goed lesgeven.’

Hij haalde diep adem. ‘Ja, nietwaar? Ze is de mooiste vrouw die ik ooit zag. En ze heeft een gouden hart. Weet je dat zij ervan droomt naar Columbia te gaan? Ze wil daar meewerken aan een ontwikke-

[p. 19]

lingsprojekt...’

‘Dat is minder goed nieuws,’ liet ik mij ontvallen.

‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij.

‘Wel, ik dacht dat jij en zij... Dat jullie misschien...’

‘Ik zou dadelijk meegaan naar Columbia!’ haastte hij zich. ‘In september wordt Almende verkocht.’

‘Dan heb je gekapituleerd...’ zei ik pijnlijk verrast.

‘Ja,’ zei hij. ‘De een of andere zot heeft mijn broers en zuster een brief geschreven. Ik zou ermee bezig zijn Almende definitief te gronde te richten én mezelf erbij. We zijn bijeengekomen bij mijn zuster en hebben alles uitgepraat. Veva gaf me de raad niet langer te gaan dwarsliggen.’

‘En wat ga je dan doen?’ wilde ik weten.

Hij keek mij hulpeloos aan. ‘Ik weet het nog niet... Dat hangt van Veva af.’

‘Zijn jullie verloofd?’

Hij werd nog hulpelozer. ‘Neen. Maar...’

‘Maar wat?’

‘Ik kwam je vragen of jij... Veva eens wilde polsen. Jij kent haar...’

‘Amper!’ stamelde ik onthutst. ‘Ik weet niet eens vanwaar ze is...’

‘Ze woont in Antwerpen.’

‘Hoe vaak is ze op Almende geweest?’

‘Ze komt elke dag, behalve 's zondags.’

‘En wekte ze de indruk dat je... een kans maakt?’

‘Nooit is iemand zo lief tegen mij geweest!’

‘Ja... maar... Hoe oud is ze?’

‘Vierentwintig.’

‘En ze is niet verloofd?’

‘Dat kàn toch niet!’

Nu werd ik echt kregelig. ‘Wat voor een boer ben jij nu! Van een vrouw als Veva Lorrain droomt iedere vent. Zo'n vrouw krijgt iedere dag een huwelijksaanzoek... en niet van een bemiddelaar, reken maar!’

‘Doe mij dat genoegen,’ smeekte hij.

Ik dacht aan die totaal verkeerd uitgevallen brief aan zijn broers en zuster, en slikte mijn ergernis in. ‘Eigenlijk verdient een labbekak als jij het niet dat ik ook maar iets voor hem doe,’ zei ik. ‘Maar ik zal het proberen... schriftelijk. Geef me haar adres.’

‘Charlottalaan,’ zei hij. ‘Het nummer staat in het telefoonboek.’

‘En als ze antwoordt zoals ik denk dat ze zal doen?’

[p. 20]

‘Dan pleeg ik zelfmoord.’

‘Ben je gek?’

‘Ik heb hier genoeg in de weg gelopen.’

Ik weet dat hij niet in het wilde weg praat. Hij is een Verlaat. Daarom heb ik zojuist mijn brief geschreven. Heilige Rita, sta me bij!