Een regen van rozeblaadjes

[p. 105]

25.

Hoe hij in ‘Arcadia’ geraakt was, wist hij niet meer, maar hij ontwaakte op zijn bed, die donderdagochtend. Hij voelde zich miserabel. In zijn neus, zijn borst, zijn buik en zijn liesstreek knaagde de pijn. Naar het afbladderend plafond starend poogde hij de gebeurtenissen van de avond voordien te rekonstrueren. Naarmate de draagwijdte van het een en ander tot hem doordrong, steeg het onbehagen in hem. Toen hij ten slotte opstond en de alkohol rook, sloeg dat onbehagen om in onverdraaglijke woede. Het was halfnegen. Harkerig van lichamelijke ellende verliet hij het opkamertje. De zonnebloemen, de pioenen en de zwaardleliën hadden verschrikkelijk schelle kleuren. De mussen waren krankzinnig geworden. Hij had geen tijd nu om zich te wassen. Als een robot liep hij door de keuken. Geschrokken keek broeder Joost hem aan. ‘Trek in een boterham met wrongel en rietsuiker?’ riep hij Hannes na.

‘Dank je,’ mompelde Hannes, terwijl hij door de refter liep. Op het binnenplein waren pater Willem en de studenten een zonnewijzer aan het opstellen. Jasmine was nergens te zien. Kwasi opgewekt stak Hannes zijn hand op in de richting van het gezelschap. Gelukkig had hij zijn wagen op het grasveldje naast ‘De Vlierboom’ geparkeerd, zodat hij zijn vrienden niet van dichtbij onder ogen hoefde te komen. Op het terras stond de kelner Norbert met een witte melkkan de geraniums te gieten. ‘Mooi weertje, meneer!’ riep hij. Hannes knikte. Hij opende het portier. De hitte deed hem naar adem happen. Het weer was inderdaad afschuwelijk mooi, onbarmhartig mild, onmenselijk helder. Op weg naar Rostal scheelde het geen haar of hij verongelukte, toen een melkwagen vanuit een zijstraat zo maar de weg opdraaide. De wijk met de bloemrijke straatnamen en de ruïne van een standaardmolen heette ‘Molenheide’, zag hij nu. Hij kon zijn wagen vlak voor het huis van onderwijzer Bosch parkeren. De lange waaiers van de gele wilg streelden over zijn schou-

[p. 106]

der, toen hij naar de voordeur liep. De bel klonk alsof ze een heel klooster op de been moest brengen. Tot Hannes' stomme verbazing was de onderwijzer ditmaal helemaal in het zwart gekleed. ‘Euh... Waarmee kan ik je van dienst zijn?’ vroeg hij, opvallend zenuwachtig.

‘Ik had je eens graag onder vier ogen gesproken,’ zei Hannes. ‘Ja maar...’ De onderwijzer keek zenuwachtig op zijn horloge. ‘Wij moeten naar een begrafenis in Essen. Een neef van mijn vrouw, zie je. Enfin, kom maar even binnen.’ Hij liep Hannes voor naar een voorkamertje met wat salonameublement en een bureautje erin. ‘Uit een boom gevallen bij het plukken van appelen,’ vervolgde hij. ‘Dat hoor je ook niet vaak meer, nietwaar?’ Hij wees Hannes een fauteuil aan en ging zelf ook zitten.

Het speet Hannes dat hij de man pijn moest doen, hij voelde een onverklaarbare sympatie voor hem. ‘Toevallig kwam ik aan de weet dat jouw dochter Annick op 30 juli niet in “Het Jeugdheem” geweest is,’ zei hij zacht.

Armand Bosch werd eensklaps nog peziger, nog getaander. Zijn klein snorretje bewoog tweemaal heen en weer. ‘Hoe kwam jij dat aan de weet?’

‘Na mijn bezoek hier, verleden dinsdag, ging Annick een schoolvriendinnetje opzoeken... Ze bezwoer dat vriendinnetje toch haar mond niet voorbij te praten, indien jij mocht vragen of jouw dochter die zaterdagavond inderdaad in “Het Jeugdheem” was...’

‘Welk vriendinnetje?’

‘Ik ken alleen haar voornaam: Magda.’

De onderwijzer verstrakte. Toen knikte hij. Traag trok hij zijn jas uit. ‘Ik geloof je.’ Hij stond op, legde zijn jas op de sofa, knikte nogmaals, en liep vervolgens resoluut naar achteren.

Enkele minuten hoorde Hannes niets. Hij probeerde de titels van enkele versleten boeken op een rekje te lezen, maar het lukte hem niet. Hij wilde een sigaret opsteken, maar zag nog bijtijds dat er geen asbak in het vertrek stond.

[p. 107]

Plotseling waren er haastige stappen, en een ogenblik later duwde de onderwijzer zijn tegenstribbelende dochter binnen. Met een knal trok hij de deur achter zich dicht. ‘Meneer wil je nogmaals iets vragen,’ zei hij hees. ‘Hij weet nu al dat je een leugenaarster bent... Als je een doortrapte leugenaarster mocht blijken te zijn, komt hij de volgende maal waarschijnlijk met de politie terug.’

Er viel een onbehaaglijke stilte. Hannes had medelijden met het mollige brutaaltje. ‘Ik... vernam dat jij op 30 juli de avond doorbracht met Danny Roebeke en Johan Sterkens,’ loog hij met tegenzin.

Annick keek hem van de hand Gods geslagen aan. Zenuwachtig begon ze het hoofd te schudden. ‘Niet waar!’ stootte ze uit.

‘Biecht de waarheid op!’ zei haar vader, met een stem als een mes.

Alle kleur week uit Annicks gelaat. Grauw van ontzetting riep ze: ‘Ik kon er niets aan doen!’

Hannes wilde voorkomen dat ze hysterisch werd. Hij stond op. ‘Natuurlijk niet,’ zei hij.

‘Waaraan kon je niets doen?’ vroeg haar vader streng.

‘Ze namen me mee, papa!’

‘Wie?’

‘Danny Roebeke en Johan Sterkens! Ze pikten me op aan de kerk! Ze wilden me niet laten gaan voordat ik met hen gedanst had...’ Het meisje begon onbedaarlijk te snikken.

‘En danste je met hen?’

Annick knikte.

‘Waar?’

‘In Lier en in Massenhoven.’

‘En lieten ze je toen niet gaan?’

Annick knikte.

‘Je liegt!’

‘Ik kon toch niet te voet naar huis komen!’ riep ze huilerig.

‘Brachten ze je dan niet naar huis?’

‘Ja... Maar dan moest ik eerst met hen nog gaan wandelen

[p. 108]

op de Sint-Lambertusheide...’ Ze schreide nu voluit.

‘En deed je dat.’

‘Ja... Wat kon ik anders doen?’

‘En wat gebeurde er toen?’ Er klonk een huivering in de stem van de onderwijzer.

‘Niets!’

‘Je liegt!’

‘Kalmpjes aan, meneer,’ meende Hannes te moeten zeggen, alhoewel zijn slapen bonsden van spanning.

Vertwijfeld zochten de ogen van Annick steun bij Hannes. ‘Ik... ik lieg niet...’

De onderwijzer greep haar bij de schouders. ‘Wat gebeurde er toen?’

Annick schreide schor. ‘Ze trokken mijn kleren uit...’

‘En dan?’ De onderwijzer zag lijkbleek.

‘Danny Roebeke gooide me op de grond...’ Annick kromp ineen bij de gedachte aan wat zich afspeelde.

‘En?’

‘Niets!’

‘Je liegt!’

‘Niet waar, papa!’

‘Heeft hij je niet... aangeraakt soms?’

‘Neen! Want toen was die jongen daar...’

‘Kwam Helge je te hulp?’ vroeg Hannes hees.

Annick knikte. De smart snokte door haar borst en haar keel.

‘Hij begon met hen te vechten...’

Hannes haalde diep adem. ‘Sloegen ze hem toen met iets op het achterhoofd?’

Annick schuddekopte. ‘Ze gingen lopen.’

‘Ja, maar...’ Hannes wist niet waar hij het had.

Annick veegde met de hand het snot van haar bovenlip.

‘Hij zocht mijn kleren bij elkaar, en troostte me. Hij zou me naar huis brengen, zei hij.’

‘En deed hij dat dan?’

Ze huiverde zichtbaar. ‘Ja... Maar toen wij aan het kapelletje kwamen, sprongen ze hem eensklaps allebei op het lijf.

[p. 109]

Danny Roebeke gaf hem een kopstoot, en toen... sloeg die jongen met het achterhoofd tegen een van de spijlen van het traliewerk.’

Hannes moest gaan zitten. Zo was het dus gebeurd. Een enorme futloosheid maakte zich van hem meester.

‘Jouw zoon moet een fijne jongeman geweest zijn,’ zei de onderwijzer zacht.

‘Je had hem moeten kennen,’ mompelde Hannes. ‘Maar hoe kwam hij dan op die afstand van het kapelletje terecht?’ richtte hij zich tot Annick.

Het meisje veegde weer haar tranen weg. ‘Eerst wisten ze niet wat te doen, maar toen kwamen Piet Gerrits en Carla Decorte daar aan...’

‘Wie zijn dat?’ wilde Hannes weten.

‘Hij is diamanthandelaar en zij is onderwijzeres,’ antwoordde Armand Bosch. ‘Ze hebben al een tijdje met elkaar te doen.’

‘En hebben die dan niets gemerkt?’

‘Ze keken van ons weg,’ zei Annick. ‘Danny Roebeke en Johan Sterkens hebben die jongen toen gauw in de heide gedragen...’

‘En jij? Wat deed jij?’ vroeg haar vader, eensklaps weer hard.

‘Ik wilde weglopen, maar Johan Sterkens haalde me in en sleurde me mee.’

‘En liet je dat allemaal zo maar gebeuren?’

Annick begon weer te snikken. ‘Ik smeekte Danny dat hij zijn auto zou halen en dat hij die jongen naar een dokter zou brengen, maar hij wilde daar niets van horen.’

‘Waar stond zijn wagen dan?’ vroeg Hannes.

‘Aan de overzijde van de Sint-Lambertusheide, in een bosweg achter de waterwinning.’

‘Nu weten we nog altijd niet hoe de zoon van meneer op de Kapelletjesweg terechtkwam,’ zei de onderwijzer ongeduldig. ‘Ze bleven maar beraadslagen,’ zei Annick gesmoord. ‘Er kwam geen einde aan. Danny wilde wachten totdat die jongen weer tot het bewustzijn kwam. Johan Sterkens echter

[p. 110]

was er zeker van dat hij dood was. Hij wilde hem naar het Albertkanaal brengen, of naar de Nete, of naar een ven... Ze maakten ten slotte zelfs ruzie. Op een bepaald ogenblik hoorden wij stemmen, en toen sleepten ze de jongen nog verder weg van het kapelletje. Toen zei Danny Roebeke dat de oplossing voor de hand lag: ze moesten een ongeval ensceneren. En ze hebben de jongen op de asfaltweg gelegd...’

‘En toen?’ drong de onderwijzer aan.

‘Dat is alles! Echt waar, papa!’

‘Hoe ben jij thuis geraakt?’

‘Te voet!’

‘Waarom vertelde je me niet wat er gebeurd was?’

‘Je liet me geen woord zeggen... Je schold me uit, en stuurde me aanstonds naar mijn kamer!’

‘Dat kan ik geloven!’ beet de onderwijzer haar toe. ‘Je was meer dan een uur overtijd! Iedereen van de “Molenheide” was op zoek naar jou!’ Hij snoof geërgerd. ‘Zou je me zonder dat kabaal ingelicht hebben?’

Annick keek haar vader vertwijfeld aan. ‘Danny Roebeke zei dat ik ook schuldig was... Ik had hem verleid, en ik had nog met die jongen te maken gehad, en ik...’ Ze begon weer onbedaarlijk te huilen.

‘Larie!’

‘En hij zei dat hij mij zou... doodrijden, als ik mijn mond voorbijpraatte...’

‘Ik denk dat ik haar begrijp,’ kwam Hannes tussenbeide. ‘Ik hoop dat ze nu zo moedig zal zijn haar verhaal ook aan de rijkswachtkommandant van Koolaarde te vertellen.’

‘Vanzelfsprekend!’ besliste Armand Bosch. ‘En nog wel dadelijk!’ Hij draaide zich om, maar net op dat ogenblik werd de deur geopend. Een kleine, in het zwart geklede vrouw met een prettig bellefleurgezichtje kwam binnen. ‘Het is tijd, Armand,’ zei ze.

De onderwijzer nam haar zacht bij de schouder. ‘Ik vrees, Irma, dat je alleen naar Essen zult moeten... Annick en ik moeten dringend iets helpen ophelderen.’