Een regen van rozeblaadjes

[p. 96]

23.

Die middag kwamen de Arcadiërs rond een grote pot mosselen tot het besluit dat het geen zin had dat Jasmine zich zou opsluiten met haar angst en haar breiwerk. De rijkswachters kwamen beslist terug, en dan met een toelating tot huiszoeking. Alle heil werd verwacht van Hannes' artikel in ‘De Morgenster’. Wanneer plotseling de aandacht van eenieder uitging naar de spoorloze verdwijning van twee vroegere bedienden van hun firma, zouden de gebroeders Lanoye zich wel wachten Jasmine iets te doen. Toen Hannes haar vroeg of ze er geen zin in had die namiddag met hem te gaan wandelen, stemde ze tot zijn verbazing toe. Desnoods was ze zelfs bereid met hem op het terras van ‘De Vlierboom’ te gaan zitten, maar de herberg bleek 's woensdags gesloten te zijn. Hannes reed met haar naar de Sint-Lambertusheide. Hij plaatste zijn wagen voor het kapelletje, in de schaduw van de linden. Ook nu weer brandden er enkele kaarsen bij het Mariabeeld. Een mus had een al te slordig nest gebouwd onder de met verdroogd korstmos bedekte pannen, zodat lange droge grashalmen eronderuit sliertten. Zonder een woord te spreken volgden ze het paadje, dat wellicht eeuwenoud was. De bessen van lijsterbes, vogelkers en spork glommen in de zon. De paarsrode struikheide gonsde van de insekten. Op de hoogste heiduin gingen ze in de smele zitten. Twee vuurvlindertjes stoorden zich niet aan hun aanwezigheid en kwamen vlakbij hen spelen. ‘Hier is je zoon dus verongelukt?’ verbrak Jasmine na een poosje het stilzwijgen.

‘Waarschijnlijk.’

Ze trok haar benen in en legde haar kin op haar knieën. ‘Wat gebeurde er met jouw vrouw?’

‘Vier jaar geleden, op een ochtend, reed ze naar haar moeder in Weelde. In Ravels schoot plotseling een losgebroken en op hol geslagen paard de weg op. Inge kon het dier niet meer

[p. 97]

vermijden... Ze moet op slag dood geweest zijn. Het paard trouwens ook.’

‘Je moet de eigenaar van het paard wel gehaat hebben...’

Hannes streek met de tong over zijn droge lippen. ‘Het was een keuterboertje met vier kinderen... Het paard was zijn voornaamste bezit. De verzekeringsmaatschappij keerde ons een behoorlijk bedrag uit. Op aandringen van Helge heb ik het paard vergoed.’

‘Je zoon moet een goeie jongen geweest zijn,’ mijmerde ze.

‘De beste. Maar de besten verdwijnen hier altijd het eerst.’

‘Pater Willem behoort ook tot de besten...’

‘Dat is waar.’ Hij wilde een sigaret nemen, maar bedacht zich. ‘We zijn hier niet in “Arcadia”. Dus veronderstel ik dat ik je ook het een en ander mag vragen...’

Jasmine knikte.

‘Hoe kwam je er ooit toe je te lenen tot de... praktijken die de heerschappen van “Amreba” je oplegden?’

Ze strekte haar benen weer uit en begon aan haar vingernagels te pulken. ‘Mijn vader was een zeeman, moet je weten, een steward... Hij liet mijn moeder overkomen uit Tokio. Toen ik twaalf jaar oud was, kwam hij niet meer naar huis, zodat mijn moeder moest gaan werken. Ze werd schoonmaakster in een stadsziekenhuis. Ik kon studeren... totdat rugpijn haar belette nog iets te doen. Ik was toen zeventien jaar en moest noodgewdongen een job zoeken. Ik werkte achtereenvolgens in een warenhuis, in een bioskoop, in een hotel en in een kiosk... Telkens weer verloor ik mijn baantje doordat ik niet inging op de avances van mijn werkgevers. Uiteindelijk vond ik een rustige maar onderbetaalde betrekking als bloemenverkoopster. Ik was toen zesentwintig jaar en besloot 's avonds de middenstandsopleiding voor onthaalhostess te volgen. Toen ik, na twee jaar studie, mijn diploma behaald had, werd mijn aandacht getrokken door een advertentie van de firma “Amreba”, waarin een onthaalhostess gevraagd werd. Ik solliciteerde, en mocht mij dadelijk komen aanmelden. Ik werd buitengewoon hoffelijk ontvangen. Aan-

[p. 98]

lokkelijkere voorwaarden waren ondenkbaar. Aanvankelijk was ik receptioniste: ik zat in een glazen hok op het gelijkvloers van het gebouw waar de firma gevestigd was, nam de telefoon op, ontving de bezoekers, sorteerde de brieven, schreef adressen... Daarna werd ik bevorderd tot sekretaresse van de gebroeders Lanoye. Claude begon mij het hof te maken, en ik werd verliefd op hem...’. Jasmine vouwde zenuwachtig haar handen, ze miste blijkbaar haar breiwerk. Pas na een tijdje ontdekte ik dat hij al een vrouw had, en dat ik dus zijn maîtresse was. Toen Claude mij beu was, begon Jacques zich mijn lot aan te trekken. Hij was niet gehuwd, maar al spoedig ontdekte ik dat hij van de ene amourette naar de andere liep. En toen begon het... buitenwerk. Op recepties, banketten, privé-feesten enzovoort moest ik de gasten gaan ontvangen en verwennen. Daar pas ontdekte ik dat ‘Amreba’ ten minste twintig jonge vrouwen van mijn slag in dienst had. In het volgende stadium kreeg ik een luxueus appartement toegewezen in het centrum van de stad. Daar dan kwamen politici, zakenlui en andere hoge pieten die op doorreis waren... overnachten.’ Ze zuchtte.

‘Hoe kon je het ooit zover laten komen?’ vroeg Hannes ontzet.

‘Ik had geld nodig om mijn moeder te laten verzorgen. En denk maar niet dat iemand als ik in dit land veel andere kansen krijgt...’

‘Waar haalde je ten slotte dan toch de moed om ermee op te houden?’

‘In de avondschool had ik Ilse Six en Marleen van Erkel leren kennen. Zij waren al veel vroeger op een appartement van “Amreba” terechtgekomen. Door een toeval - we waren gedrieën op een advertentie van een rederij afgegaan - ontmoetten we elkaar weer en ontdekten we dat we in hetzelfde schuitje zaten. Ilse mocht dadelijk bij dat scheepvaartbedrijf beginnen, wat ze dan ook deed. Een maand later, verleden jaar in augustus, verdween ze... Marleen en ik dachten aanvankelijk dat ze met vakantie was. Toen we echter

[p. 99]

ook in september van haar taal noch teken ontvingen, deden we navraag bij de rederij. Daar bleken ze met het geval al even verveeld te zitten: ze was op een dag niet op haar werk verschenen; toen ze na een week nog niet opgedaagd was, hadden ze haar gewoon vervangen... Bijna een halfjaar duurde het voordat we onze angst ovenvonnen. We lootten erom wie Ilses verdwijning zou gaan aanmelden bij de politie. Het lot duidde Marleen aan. Op het politiebureau echter werd ze gewoon uitgelachen. Toen ze me dat vertelde, zag ik haar voor het laatst. Ik telefoneerde naar Claude Lanoye om te vragen waar ze ergens uithing. Hij zei lakoniek dat ze in opdracht van “Amreba” voor onbepaalde tijd naar Zuid-Frankrijk was vertrokken. Maandenlang wachtte ik gedwee op een teken van haar. Toen ging ook ik naar het politiebureau. De kommissaris liet me niet eens uitspreken. Als hij zich de aangiften van de tippelaarsters mocht aantrekken, zei hij, dan zou hij zich ten slotte nog genoopt zien ook zichzelf als pooier te vervolgen. Maar om mij een genoegen te doen zou hij eens informeren bij de gebroeders Lanoye, voegde hij er hatelijk aan toe. Toen wist ik hoe laat het was...’

‘Wat een rotte boel!’ mompelde Hannes. Hij zag dat er een traan aan haar kin bengelde, en legde een hand op haar voorarm. ‘Je geloof in de mensen moet wel erg geschokt zijn...’

Ze schudde energiek het hoofd. ‘Mensen als pater Willem, broeder Joost en de studenten in “Arcadia” helpen iemand er snel weer bovenop.’ Haar ogen volgden de potsierlijke vlucht van een ekster. ‘Ook aan jou heb ik het een en ander te danken.’