Een regen van rozeblaadjes

[p. 59]

15.

Die avond aten de Arcadiërs spekkoeken. Nico nam Jasmine weer totaal in beslag. De jongeman was blijkbaar helemaal vergeten dat hij mee naar de ‘Lilith’ zou gaan, want hij keek zelfs niet op toen Hannes aanstalten maakte om te vertrekken. Pater Willem echter volgde Hannes tot op het binnenplein. ‘Erwin en Wolfgang zijn altijd bereid je te vergezellen,’ zei hij zacht.

Hannes glimlachte erkentelijk. ‘Ik heb geen lijfwachten nodig, geloof me.’

‘Ik geloof je, ’zei de pater. ‘Jij bent er het type niet naar om mensen uit te dagen.’

‘Ik had Nico beloofd dat ik hem zou menemen naar een dancing.’

‘Laat die maar doen, Hannes. De jongen is weer tot rust gekomen. Hij heeft daarstraks naar zijn ouders getelefoneerd.’

‘Dan zullen ze hem wel spoedig komen halen...’

‘Ze vonden het best dat hij hier nog een paar dagen blijft.’

De pater glunderde. ‘We konden het niet beter treffen: Nico oefent een zeer gunstige invloed uit op ons aller zorgenkind.’

Hannes slikte een honend geluid weg. ‘Is hij niet een beetje te veel... charmeur?’

De pater lachte smakelijk. ‘Dat schijnen alle jonge mensen tegenwoordig een beetje te veel te zijn. Wij - ik zeker, en jij ook nog wel, vermoed ik - zijn te rigoureus grootgebracht...’

‘Helge was helmaal geen charmeur,’ wierp Hannes bitter op, ‘integendeel...’

De pater humde instemmend. ‘Ik overdreef wellicht...’

‘Tot straks,’ zei Hannes.

‘Tot straks!’ echode de pater.

In zijn wagen voelde Hannes zich plotseling weer ontzettend eenzaam. Welke zin, welk doel had zijn leven nog? Een ogen-

[p. 60]

blik besloop hem de lust om vreselijk hard te rijden, om het noodlot een handje toe te steken... Eens toch moest hij weer naar zijn flat, naar de kamer van Helge met al die herinneringen, naar de avonden en nachten vol van het knagend besef dat de jongen had liggen te sterven als een hond of een kat of een egel, aangereden, zo maar van God en gebod verlaten, langs de eenzaamste weg in de Kempen... Grimmig zette hij de radio aan. Het lawaai - muziek kon je dat niet noemen - deed zijn trommelvliezen bijna weldadig pijn, deed hem naar adem happen, deed hem brullen van onuitstaanbare misère, van onverdraaglijk verlangen naar wat onherroepelijk voorbij was. Ditmaal stonden er heel wat minder auto's gestationeerd in de buurt van de ‘Lilith’, zodat hij een plaatsje vond op het parkeerterrein zelf. Ook binnen was het veel rustiger. In het halfduister zocht hij een plaats aan de tapkast. Hij bestelde een trappist en liet er een scheutje groseille indoen. Inge vroeger wilde ook altijd aangezoete trappist. Inge... neen, hij wilde niet aan haar denken nu. Hij had een paar studenten moeten meebrengen. Het waren vlotte jongens en ze hadden hem althans deze avond kunnen doen vergeten hoe zinloos zijn onderneming wel was. ‘Dag, meneer Orban!’ zei eensklaps een meisjesstem achter hem. Het was Sigrid. Zonder een uitnodigend gebaar af te wachten hees ze zich op de kruk naast hem.

‘Met jou zou ik nog eens onder vier ogen willen praten,’ zei Hannes, wranger dan hij wilde.

‘Waarom?’ Ze keek hem met haar koolzwarte ogen onschuldig vragend aan.

‘Wat drink je?’

‘Een angelus.’ Ze gaf de bazin, die al een flesje in de hand had, een teken. ‘Waarover wil je met me praten?’ Op dit ogenblik trok één van de etalagepoppen uit de garage ‘Renault’ aan haar arm. ‘Neen,’ zei ze. ‘Ik dans vanavond niet met jou. Ik méén het. Dans maar met Isabel Verlinden.’

‘Wel... ik wilde eens praten over die mannequins van de garage.’

[p. 61]

‘Over wie?’

‘Je weet best wie ik bedoel.’

Alsof het zo moest zijn, legde op dat moment weer een etalagepop een uitnodigende hand op haar schouder. ‘Laat me met rust,’ zei ze ruw. ‘Je kunt me gestolen worden. Loop maar naar Marie-Thérèse Gijselings.’

‘Die kerels hebben me verleden zaterdag gemolesteerd,’ zei Hannes schamper. ‘Ik vraag me af of Helge niet op een dergelijke wijze aan zijn einde kwam...’

Sigrid keek hem met grote ogen aan. ‘Wat deden ze verleden zaterdag?’

‘Ze timmerden me zo maar, zonder enige aanleiding, ineen.’

Hij zocht naar de schram op zijn slaap. ‘Kijk maar.’

Sigrid schudde ongelovig het hoofd. ‘Deden Tom en Dick van de garage dat?’

‘Ja.’

Sigrid stootte een rochelend geluid uit. ‘Dan moeten ze behoorlijk boos geweest zijn. Hilderose, Doris en ik zijn met Glen van de burgemeester en Ernie van de sekretaris naar “Het Massenhof” gereden. Misschien dachten ze dat ik met jou afgesproken had...’

‘Is het dan ook niet mogelijk dat ze dachten dat Helge jou van hen afgesnoept had?’

‘Helge was het type niet dat zij als konkurrerend beschouwen, geloof me.’

‘Ben ik dat type dan wel?’

Sigrid nam een slok van haar angelus. ‘Ja.’

Hannes grinnikte beschaamd. ‘Jij hebt met die mannen vanzelfsprekend al heel wat beleefd...’

‘Dat zou je kunnen zeggen,’ gaf ze mysterieus toe. ‘Ik wil je echter wel iets verklappen: Tom en Dick vormen de gekste tweeling die er bestaat; al wat de een moet hebben, wil de ander ook... In Rostal worden ze meer uitgelachen dan ernstig genomen. In de garage zijn ze nu eens allebei boekhouder, dan weer allebei verkoper, vervolgens allebei reiziger... Ze zijn nu al een paar maanden allebei verliefd op

[p. 62]

mij, maar dat ergert mij meer dan het mij vermaakt. Ze zijn dus ook allebei jaloers op mijn danspartners... Dat ze echter agressief worden, kan ik me moeilijk voorstellen.’

‘Zou je het eens graag beleven?’ vroeg Hannes driest.

‘Wat bedoel je?’

Hij grijnsde schaapachtig. ‘Ik hoop dat je me een beetje vertrouwt... Willen wij eens gaan wandelen op de Sint-Lambertusheide?’

Sigrid leek helemaal niet verbaasd. ‘Als jou dat een plezier doet: mij om het even...’ Ze liet zich van haar kruk glijden. Hannes keek schichtig naar de dansvloer. Hij zag de etalagepoppen, hij zag het blonde haar van Hilderose en het rode haar van Doris. ‘Moet je je zusters niet verwittigen?’

‘Ik ben oud genoeg,’ zei ze.

Hannes treuzelde nog wat. Aan het einde van de dans, toen hij er zeker van was dat de etalagepoppen zijn richting uitkeken, liep hij met Sigrid naar buiten. Hij zocht lang naar zijn autosleutels. Toen Sigrid naast hem zat, talmde hij nog. Er kwam niemand naar buiten.

‘Ze vermoeden ook zo wel dat wij naar de Sint-Lambertusheide rijden,’ zei Sigrid verveeld.

Hannes vertrok al bijna zoals hij Danny Roebeke dat had zin doen. ‘Ken jij Danny Roebeke?’ vroeg hij na een poosje.

‘De Sheriff?’ verbeterde ze.

‘De Sheriff?’

‘Zo noemt de jeugd van Rostal hem... En Johan Sterkens is de Deputy.’

‘Hoe kwamen zij aan die bijnamen?’

‘Van kindsbeen af gedraagt Danny Roebeke zich alsof hij het in Rostal voor het zeggen heeft...’

‘Ik neem aan dat zijn vader hier inderdaad iets te zeggen heeft...’

‘Ongeveer alles,’ smaalde zij. ‘Hij is de grote vertrouwensman van alle belastingskontroleurs in de Kempen. Prokureurs en rechters lopen bij hem in en uit. Het gemeentebestuur van Rostal is liberaal omdat hij dat is...’

[p. 63]

‘En Johan Sterkens?’

‘Hij is de loopjongen van Danny, net zoals zijn vader de loopjongen van Danny's vader is.’

‘Heb jij ooit met één van hen iets te maken gehad?’

Sigrid schaterde het uit. ‘Met de Sheriff of de Deputy? Voor die kerels ben ik veel te oud. Dat zijn kinderversierders!’

‘Wat bedoel je?’

‘Wel... Zij zijn geregeld op pad om bakvisjes van veertien tot zestien jaar te verleiden.’

‘Dat kan toch niet!’ zei Hannes ontzet. Ze waren op de Kapelletjesweg gekomen. Er was geen mens te zien. ‘Ken je daar voorbeelden van?’

Zij haalde de schouders op. ‘Ik heb dat zelf natuurlijk nooit gezien. Maar ik hoorde het door meerdere jongens vertellen.’

‘En werden ze dan nooit aangeklaagd?’

‘Ze zullen wel zo slim zijn dat ze elders op jacht gaan.’

Hannes stopte vlak voor het kapelletje. Er stonden vier kaarsen te branden. ‘Komen ze soms op de heide hier?’

‘Dat geloof ik niet. Naar het schijnt, zitten ze veel in Lier en in Herentals.’

‘Hoorde je ooit dat ze het op iemand van Rostal gemunt hadden?’

‘Neen.’

Hannes zette de lichten af. ‘Doe mij eens een genoegen en informeer links en rechts...’

‘Waarom? Denk je dat zij iets met de dood van Helge te maken hadden?’

Hij keek gespannen in de autospiegels. ‘Ik ben journalist, weet je... Ik heb me nooit veel om de jeugd bekommerd. Vooralsnog staarde ik mij blind op de hedendaagse verkrachting van de ekologische traditie, de usurpatie van de natuur en de onverschilligheid tegenover de toekomst: dat waren voor mij de grote symptomen van de dekadentie van onze beschaving. Ik wist niet dat onze jeugd al in zo hoge mate aangetast was door genotzucht én vergiftigd door losbandigheid.’

[p. 64]

‘Begin nu asjeblieft niet te filozoferen,’ smaalde ze. ‘Ik kan ook een vracht pseudo-wijsheden lossen over de volwassenen.’ Ze opende het portier. ‘Gaan we nu wandelen of niet?’

Hannes stapte uit. Huiverend snoof hij de lauwe zoetige lucht op. Het striduleren van de sprinkhanen deed de duisternis vibreren. Ergens zong een boomleeuwerik. De maan en de sterren deden het asfalt van de Kapelletjesweg glimmen. Er was geen mens te bespeuren. ‘Ik begrijp het niet,’ zei hij. Sigrid nam zijn arm en dirigeerde hem naar het pad dat tussen de linden begon. ‘Jij bent een mens van teorieën. En je bent er te sterk van doordrongen dat de andere mensen intrigeren, profiteren en onheil aanrichten. Toen hij vernomen had wat er met Helge gebeurde, was de eerste vraag van mijn vader: “Je hebt toch zeker niemand zo jaloers gemaakt en uitgedaagd dat hij zich niet meer kon bedwingen?” Ik heb alle mogelijkheden en zelfs onmogelijkheden overwogen, en ik ben er zeker van dat de schuldige - als het dan al een moedwillige schuldige was - niet behoort tot mijn kennissenkring. Louter toevallig heb ik Helge en Reg leren kennen, zonder bijbedoelingen zijn wij vrienden geworden, als vanzelfsprekend zijn wij enkele vakantiedagen met elkaar opgetrokken, en - in normale omstandigheden althans - zouden wij de beste herinneringen aan elkaar bewaard hebben.’

Ze ploeterden door het zand tot ze op een hoge stuifduin kwamen. Warme en koele luchtlagen wemelden hier door elkaar. ‘Ik moet toegeven dat ik te achterdochtig ben,’ zei Hannes. ‘Ik heb mij vergist.’

‘Weet je dat ik blij ben dat ik met je ben meegegaan?’ vroeg ze.

‘Waarom?’

Ze keek hem guitig aan. ‘Nu weet ik dat het toch niet alle mannen om hetzelfde te doen is... Helge deed jou eer aan, en jij vergalt de herinnering aan hem niet.’

‘De jeugd behoort aan de jeugd,’ zei hij zacht. ‘Op het gebied van de liefde kunnen mensen van verschillende gene-

[p. 65]

raties met elkaar wel in kortsluiting komen, maar harmonie zullen ze zelden bereiken. Elk leven heeft zijn eigen ritme. Twee levens die ongeveer gelijktijdig begonnen, hebben de grootste kans om éénzelfde ritme te vinden.’

‘Je bent net een predikant,’ spotte ze.

Hannes lachte instemmend. ‘Ik ben niet voor niets te gast bij pater Willem in “Arcadia”.’