Een regen van rozeblaadjes

[p. 56]

14.

Die middag werd in ‘Arcadia’ spagetti geserveerd. Om broeder Joost niet te ontgoochelen at Hannes schijnbaar smakelijk van de smakeloze brij. Intussen zat hij zich weer blauw te ergeren over de aanstellerigheid van Nico. Duidelijk was de jongeman erin geslaagd in te spelen op Jasmines moederinstinkt, want op een bepaald ogenblik zat ze hem bijna te voeren. En wat al even erg was: pater Willem, in al zijn bonhomie en heilige argeloosheid, glom van tevredenheid over de gang van zaken. Na de maaltijd maakte Hannes dan ook dat hij wegkwam. Op het terras van ‘De Vlierboom’ zat een paar oude mensen een uitsmijter te eten. Hij ging in de schaduw tegen de muur zitten en bestelde een trappist. Op de elektriciteitsdraden langs de weg maakten enkele Turkse tortels elkaar het leven zuur. ‘En hoe maak je het in “Arcadia”, meneer?’ vroeg de kelner, terwijl hij de trappist voorzichtig uitschonk.

‘Goed,’ zei Hannes, met zijn duim en zijn wijsvinger in het schoteltje olienootjes.

De kelner draaide aan de uiteinden van zijn knevel. ‘Weet je dat ik er hier elke dag van sta te dromen om daar in het najaar ook eens een weekje door te brengen?’

‘Heb je problemen?’ vroeg Hannes, lichtjes ironisch.

‘Neen. God, neen!’ haastte de kelner zich. ‘Ik ben alleen maar moe...’

‘Norbert!’ riep op dat ogenblik een schelle vrouwenstem vanuit de deuropening.

‘Ik kom al!’ riep de kelner. Hij keek Hannes aan als een verworpeling, haalde de schouders op en liep naar binnen.

Toen Hannes met pijnlijk verwrongen gezicht de gedachten aan Helge uit zijn hoofd zat te bannen, kwam een grootvader met vier van zijn kleinkinderen aan het tafeltje naast het zijne zitten. Het bleek dat de grootvader verjaarde en dat hij nu van zijn oogappels een coupe ‘De Vlierboom’ kreeg. Een coupe ‘De Vlierboom’ was een onthutsend grote

[p. 57]

beker roomijs met aardbeien erop. Er zat niets anders op dan dat de grootvader ook trakteerde. De kinderen wilden allemaal een dame blanche. Toen de kinderen hun bekers al lang geledigd hadden, zat de grootvader nog te lepelen... Bij de afrekening bleek dat elke jarige gast in ‘De Vlierboom’ gratis een coupe ‘De Vlierboom’ aangeboden kreeg... Toen het gezelschap vertrokken was en Hannes nog zat te monkelen, stopte een witte sportwagen naast de schandpaal. Een geblokte jongeman in tenniskleding stapte uit. Zenuwachtig met de sleutels van zijn wagen rinkelend kwam hij op Hannes toe. ‘Ben jij de vader van de jongen die op de Kapelletjesweg verongelukte?’ vroeg hij, bijna bazig.

‘Ja,’ zei Hannes.

De jongeman ging vlak voor hem zitten. ‘Ik ben Danny Roebeke. Johan Sterkens zei dat je me mordicus wilde spreken.’

‘Drink je iets?’

‘Ik heb geen tijd.’ Hij fixeerde Hannes zonder schroom.

‘Wat wilde je weten?’

Hannes keek ongemakkelijk van hem weg. ‘Lambert Prinsen, die toch een gezonde vent is, meende jouw stem te herkennen die avond...’

Danny lachte spottend. ‘Lambert Prinsen is een appelwijf. Ik heb hem duidelijk gezegd dat hij zich vergiste, ik heb het ook bewezen. Mijn ouders waren zo ondersteboven van het bezoek van de politie dat ze naar zee moesten om weer op adem te komen. Nu zie je maar waartoe zulke roddel kan leiden.’

‘Je begrijpt dat ik het allemaal zelf nog eens wilde natrekken, nietwaar?’ zei Hannes, een beetje benepen.

‘Zeker!’ zei Danny. Weer liet hij zijn sleutels rinkelen. ‘Wilde je nog iets vragen?’

‘Ga je weleens... vrijen op de Sint-Lambertusheide?’

Danny grinnikte hautain. ‘Dat is geleden van toen ik nog een snotneus was! Je weet wel: hand in hand naar de maan lopen te kijken, en dan maar flauwiteiten fluisteren, en onzin, en leugens...’

[p. 58]

‘Hoe denk je dat mijn zoon om het leven kwam?’

Danny stond op. ‘Je kunt misschien eens een helderziende raadplegen. In Holland zitten er zo nogal wat die hun kost verdienen per briefwisseling.’

‘Dat ik daar nog niet aan gedacht had!’ zei Hannes, kwasi opgelucht.

Danny fronste het voorhoofd, liet weer zijn sleutels rinkelen, draaide zich schouderophalend om en liep naar zijn wagen. Hij vertrok zoals Hannes dat verwacht had: met gierende motor en als een schicht. Lange tijd staarde Hannes naar de plaats waar de jongeman gezeten had. Zelden had hij een jongmens ontmoet, dat zo zelfverzekerd, zo zelfingenomen, zo kategorisch en lakoniek was. Het verbaasde hem des te meer dat deze jongeman hem was komen opzoeken. Danny Roebeke had vooralsnog niemand nodig om zijn weg te gaan; hij was er zeker ook de man niet naar om leed te lenigen, sukkels te troosten, rouwenden op te beuren... Het was ook ondenkbaar dat hij ooit iets kon betekend hebben in het leven van Helge; Helge schrompelde ineen of klapte dicht voor verwaandheid, zelfingebeelde autoriteit en pompeuze blufferij. Waarom zijn ouders dan ondersteboven waren van een routinebezoek of- onderzoek van de politie, was een huizehoog raadsel. Hannes haalde diep adem. Het was al te gek dat hij deze jongemannen had lastiggevallen met zijn vragen, die in hun oren waarschijnlijk als alluzies en insinuaties geklonken hadden. Wilde hij écht iets meer te weten komen, dan moest hij nogmaals de zusjes Vanroy aan de tand voelen. Als die nu vanavond maar naar de ‘Lilith’ gingen...