Een regen van rozeblaadjes

[p. 45]

11.

Toen Hannes een halfuur later het binnenplein van ‘Arcadia’ opdraaide, werd hij tot staan gebracht door twee rijkswachters. Verbijsterd stapte hij uit. ‘Is er iets?’ vroeg hij.

‘Logeer jij hier?’ vroeg één van hen bars.

‘Ja.’

‘Geef me dan je identiteitskaart en de papieren van je wagen.’ Hannes gehoorzaamde automatisch. ‘Mag ik vragen waarom?’

‘Dat zal je zelf best weten. Ga maar in de refter bij de anderen zitten.’ De rijkswachter wees gebiedend naar de deuropening.

Schoorvoetend daalde Hannes de trap af. Pater Willem, Jasmine, broeder Joost en de studenten zaten met bleke gezichten rond de tafel. ‘Is er iets?’ vroeg Hannes nogmaals.

‘Niets bijzonders, Hannes,’ stelde pater Willem hem gerust.

‘Laat ons zeggen: het halfjaarlijkse routineonderzoek van de opsporingsdienst.’

‘Wat een eufemisme voor de maandelijkse razzia die de B.O.B. hier houdt!’ siste Erwin giftig.

‘Wat zoeken ze dan wel?’ stamelde Hannes.

‘Ha... Drugs, natuurlijk!’ riep Wolfgang pompeus. ‘“Arcadia” is de draaischijf van de handel in narcotica in de Kempen.’

‘Pesterij!’ zei een student met een bijna albasten gezicht.

‘Misschien ook niet, Herman,’ wees pater Willem de jongeman zacht terecht. ‘In een huis als het onze zijn ook de verslaafden welkom...’

Op dat ogenblik kwamen twee keurig geklede heren uit de keuken. ‘Verontschuldig ons, pater,’ zei de oudste, terwijl hij een pakje paspoorten op de tafel legde, ‘maar wij moeten onze instrukties uitvoeren.’

‘Welke instrukties?’ fulmineerde Erwin.

‘Die van de prokureur des Konings,’ zei de man zeemzoet. ‘Hij wordt getipt, en wij voeren zijn bevelen uit.’ De man

[p. 46]

nam een paspoort aan van een rijkswachter en bekeek het met gefronste wenkbrauwen.

‘Mogen we weten door wie hij ditmaal getipt werd?’ smaalde Herman.

‘Dat gebeurt meestal anoniem,’ zei de andere rechercheur.

‘Gelukkig maar dat zo iets kan. Represailles zijn dus uitgesloten.’

‘Meneer is journalist?’ richtte de oudste rechercheur zich tot Hannes.

‘Ja,’ zei Hannes, ‘Ik breng hier enkele dagen van bezinning door. Tot voor enkele minuten werd ik gekweld door de vraag: Wanneer worden nalatigheid en gebrek aan ijver misdadigheid? Nu dringt plotseling een andere vraag zich op: Wanneer wordt overdreven ijver machtsmisbruik?’

‘Jij mag je bezinnen over wat je wilt,’ sneerde de jongste rechercheur, ‘zolang je maar geen wederrechtelijke dwaasheden uithaalt!’

Pater Willem stond eensklaps gedecideerd op. ‘Kalmpjes aan, meneer!’ zei hij. ‘Meneer Orban is hier te gast. Hij is een man van onbesproken gedrag. Ik verbied je hem zo af te snauwen!’

De oudste rechercheur gaf zijn kollega een teken. ‘Nogmaals onze ekskuses,’ zei hij, terwijl hij de anderen voorliep naar de trap.

Toen de heerschappen vertrokken waren, kreeg Hannes het in de gaten hoe bleek en rillerig Jasmine erbij zat. ‘Voel je je niet goed?’ vroeg hij bezorgd.

‘Ik kan hier niet langer blijven,’ zei ze.

‘Waarom niet?’

‘Ze weten nu dat ik hier ben...’

‘Kom nu, Jasmine,’ suste pater Willem. ‘Denk je nu echt dat iedere politieman korrupt is?’

‘We zullen onze ogen nog beter openhouden!’ beloofde Erwin. ‘Echt waar!’

‘Er staan nog enkele varkensribbetjes in de pot, Hannes,’ zei broeder Joost. ‘Wil je dat ik ze opwarm?’

[p. 47]

‘Ja,’ antwoordde Hannes verward. ‘Asjeblieft. Het spijt me, hoor... Ik...’ Hij wilde de brave lobbes niet ontgoochelen, en volgde hem naar de keuken. Het was jaren geleden dat hij nog varkensribbetjes gegeten had, maar het gerecht kon zeker niet slechter zijn dan halfgaar konijn...