Een regen van rozeblaadjes

[p. 41]

10.

Het was niet moeilijk het restaurant te vinden, waarover Helge in zijn brief gerept had. Toen Hannes aan een kloosterzuster met een boodschappentas vroeg waar een toerist in het dorp zijn honger kon stillen, bleek er maar één restaurant te zijn: ‘De Olmen’, aan het dorpsplein. Op het terras zat geen mens. Een blik op het bord met het menu erop overtuigde hem ervan dat het inderdaad hier was dat Helge met hem had willen gaan dineren. In de gelagzaal waren slechts drie tafels gedekt. Twee oudere mannen zaten aan de tapkast over de duivensport te praten. Hannes koos de plaats die het verst van hen verwijderd was. De kelner schrok zichtbaar toen hij konijn met ajuin bestelde. ‘Je hebt toch wel konijn in huis?’ vroeg Hannes voorzichtig.

‘Ja, zeker, meneer,’ stelde de kelner hem gerust.

‘Vers konijn?’

‘Ja... Zie je, meneer, konijn... Officieel heet het dat wij de specialiteiten van de streek serveren, maar onze klanten willen steeds biefstuk, of karbonaden, of mosselen... Om je de waarheid te zeggen: de pakken konijn steken in de diepvriesinstallatie.’

Hannes glimlachte toegeeflijk. ‘Hoelang is het geleden dat iemand hier nog konijn met ajuin gegeten heeft?’

‘Ik... weet het niet, meneer, maar het moet lang geleden zijn. We hebben ook paling in 't groen, en frikassee...’

‘Het is vreemd dat er nooit iemand konijn vraagt...’

De kelner humde instemmend. ‘Nooit iemand... is veel gezegd, meneer. Een tijdje geleden was hier een jongeman die er ook naar vroeg...’

‘En?’ drong Hannes ademloos aan.

‘Het was op een zaterdag, en ik had toen helemaal geen tijd om mij met de bereiding ervan bezig te houden. Dus vertelde ik hem dat er geen konijn meer was.’

‘En wat heeft die jongeman toen gegeten?’

‘Niets. Hij was behoorlijk boos omdat wij, naar zijn zeggen,

[p. 42]

uitpakten met iets dat we niet hadden. Hij beweerde zelfs dat hij ervoor zou zorgen dat de naam van ons restaurant zou geschrapt worden in de belangrijkste reisgids voor de Kempen. Stel je voor!’

‘Geef mij toch maar konijn met ajuin,’ zei Hannes koel. ‘Ik heb tijd.’

‘Zoals meneer het wil...’ stemde de kelner toe, duidelijk tegen zijn zin.

Hannes trok een publicitair weekblad uit de krantenhanger achter zijn rug en probeerde een artikel te vinden dat hem boeide. Het belangrijkste evenement van de voorbije week bleek het kampioenschap van de Kempen in het paapschieten te zijn geweest. In Koolaarde had een vrouw een karper van zestien kilo gevangen. En in Poelre had een ganse familie eraan meegewerkt om een vijf meter hoge zonnebloem te kweken. Toen de kelner ten slotte met het konijn kwam aandragen, had Hannes het blad uitgelezen. Het konijn was taai en had een verdachte roodzwarte kleur, tegen het bot aan was het zelfs nog koud. De prinsessenboontjes en de kroketten echter mochten er zijn, zodat Hannes althans zijn honger kon stillen. Na de maaltijd dronk hij nog een paar koppen koffie. Toen hij betaalde, vroeg hij de kelner waar zich het voetbalveld bevond. Om twee uur zat hij in de kantine, blijkbaar een oud kippenhok, achter een lauw glas bier. Het duurde tot halfdrie voordat Lambert Prinsen opdook. De voetballer, een blozende geblokte kerel, stelde het maar matig op prijs dat hij werd aangeklampt door een wildvreemde. ‘Je haalt me uit mijn koncentratie,’ beweerde hij potsierlijk ernstig. ‘Ben je journalist?’

Hannes stelde zich voor. ‘Ik heb met je verloofde gesproken,’ zei hij. ‘Ik neem aan dat ze de waarheid vertelde... Ik wilde je slechts twee vraagjes stellen.’

Lambert knikte begrijpend: ‘Ga je gang.’

‘Wie waren de... verliefden die jullie op het lijf liepen in de buurt van het kapelletje van de Sint-Lambertusheide?’

[p. 43]

De voetballer keek bezorgd op zijn horloge. ‘Dat vertel ik liever niet.’

‘Je weet het?’

‘Ja.’

‘Heb je het aan de politie verteld?’

‘Neen. Die mensen konden onmogelijk iets te maken hebben met het ongeluk van jouw zoon.’

‘Waarom neem je hen in bescherming?’

‘Niet elke liefde kan het daglicht verdragen.’

Hannes dronk van zijn bier en haalde diep adem. ‘Miranda vertelde ook dat ze omstreeks tien uur stemmen hoorde... Heb jij iemand gezien?’

‘Neen. Het was al te donker. Die jongens waren te ver van ons verwijderd, en...’

‘Jullie wilden nu niet precies de aandacht trekken?’

‘Zeg eens...’ zei de voetballer, terwijl hij opstond. ‘Wij zijn meerderjarig, hoor!’

‘Herkende je geen enkele van die stemmen?’ Hannes keek hem bijna smekend aan. ‘Denk eens goed na...’

‘Ik heb goed nagedacht,’ zei Lambert. ‘Ik heb aan de heren van het parket al verteld dat ik een ogenblik meende de stem van Danny Roebeke te herkennen, maar de jongen weet van niets...’

‘Ken je die jongen goed?’

‘Nogal. Danny speelt bij de juniors van F.C. Rostal, en die trainen de laatste weken samen met ons...’

‘Lambert, jongen, een krat pils als je wint: denk eraan!’ zei een hoogblozende vent, klaarblijkelijk een herbergier of een brouwer, achter de rug van de voetballer.

‘Waar vind ik Danny Roebeke?’ vroeg Hannes nog.

‘Dat weet ik niet,’ zei de voetballer. ‘Maar het is zinloos die jongen lastig te vallen. Ik moet mij vergist hebben... Hij weet helemaal van niets!’

Hannes stond op. Hij wilde Lambert de hand drukken, maar die had zich reeds omgedraaid. Ze weten allemaal van niets, dacht hij bitter. Hij baande zich een weg naar buiten. Langs

[p. 44]

het voetbalveld stonden al enkele honderden toeschouwers. Een kale man met een paarswitte armband liep hem voor de voeten. ‘Mag ik eens iets vragen, meneer?’ zei Hannes.

‘Ja, zeker,’ zei de man, terwijl hij zijn armband wat optrok.

‘Waar vind ik Danny Roebeke?’

‘Voetbalscout?’ vroeg de man, met een knipoogje.

‘Wablief?’

‘Voor welke klub?’

Hannes haalde niet begrijpend de schouders op. ‘Ik zou eens graag met die jongeman praten. Waar kan ik hem vinden?’

‘Toevallig weet ik dat Danny vanochtend naar Oostende vertrokken is, mijn zoon vergezelde hem. Danny's ouders zijn op vakantie aan zee...’

‘Weet je wanneer hij terugkomt?’

‘Vanavond.’

‘Woont hij hier in de buurt?’

De man knikte. ‘Aan het dorpsplein. Je kunt er niet naast. “Zakenkantoor Roebeke” staat er in grote letters op de voorgevel. Maar je zult het niet gemakkelijk hebben. Felix Roebeke kent iets van kontrakten...’

‘Tegen wie treedt F.C. Rostal vandaag in het veld?’

‘Poelre,’ antwoordde de man. ‘Het is maar een vriendschappelijke wedstrijd. Mijn zoon is technisch veel beter dan Danny, weet je. Hebben je tipgevers niet gerept over Johan Sterkens?’

‘Neen,’ zei Hannes. Hij draaide zich om, hij wilde de ontgoocheling van de man niet zien.