Een regen van rozeblaadjes

[p. 27]

7.

Die middag at Hannes samen met de andere Arcadiërs. De plat du jour bestond uit een grote variëteit aan groenten en twee enorme verse roggebroden. De uit een aarden kruik geschonken appelwijn smaakte er heerlijk bij. Omdat hij de ogen van broeder Joost geregeld op zich voelde rusten, veinsde Hannes een buitensporige appetijt. De broeder glunderde en dat deed ook pater Willem. De vijf jongemannen bleken studenten aan de universiteit te zijn. Het waren wezen wier lot de pater zich van in hun prille jeugd had aangetrokken en die trouwens op zijn kosten studeerden. Onder hen was een kleine sproetige dikkerd, Wolfgang, die er met zijn gevatte zelfspot in slaagde zelfs een glimlach te ontlokken aan het ondoorgrondelijke gelaat van Jasmine. Na de maaltijd trokken de mannen naar het Albertkanaal om er te gaan zwemmen. ‘We gaan ons verdrinken,’ zei Wolfgang, ‘omdat we hier zo slecht behandeld worden.’ Pater Willems stak een pijp op en Jasmine begon te breien. ‘Zal ik je helpen bij de vaat?’ stelde Hannes aan broeder Joost voor.

De broeder lachte zijn ingezakte tandprotese bloot. ‘Dat zou ik als een belediging beschouwen, Hannes. Geniet maar van je vakantie.’ Hij stond op en begon af te ruimen.

‘Het eten en de warmte hebben me slaperig gemaakt,’ zei pater Willem. ‘Ik denk dat ik een dutje ga doen.’ Hij stond op en ging naar de keuken.

Hannes wist niet goed wat te doen. Kon hij Jasmine zo maar alleen laten zitten? ‘Wat ben je aan het breien?’ vroeg hij voorzichtig.

‘Niets,’ antwoordde ze.

Verbluft keek Hannes naar het kluwen lichtgele sajet, de op- en neergaande priemen tussen haar fijne vingers, het raadselachtige breigoed... ‘Waarom mag ik het niet weten?’ vroeg hij bezwaard.

Ze keek hem met haar zwarte ogen verwonderd aan. ‘Ik ben inderdaad niets speciaals aan het breien.’ Ze hief de lap

[p. 28]

op. ‘Breien maakt me rustig. Het was geleden van in mijn jeugd dat ik het nog deed.’

Hij knikte opgelucht en stak een sigaret op. ‘Roken maakt mij rustig.’

‘Zo heeft ieder zijn gebreken,’ zei ze.

‘Je bedoelt: zijn tics.’

‘Ja.’

‘Ben je gehuwd?’

Haar ogen vernauwden zichtbaar. ‘Je schendt de regels van “Arcadia”, Hannes.’

Geschrokken keek hij van haar weg. ‘Het spijt me. Ik wilde alleen maar wat met je konverseren.’ Hij stond op. ‘Ik bedoelde niets onhoffelijks...’

‘Ik wilde je niet krenken,’ zei ze haastig. ‘Ga weer zitten... asjeblieft.’

Hannes nam weer plaats aan tafel. ‘Ik ben journalist. Het zal wel beroepsmisvorming zijn dat ik de mensen aldoor wil uithoren.’

‘Ik ben niet gehuwd,’ zei ze. ‘En ik ben hier al vier weken.’ Hannes glimlachte dankbaar. ‘Het is hier een ideaal vakantieoord...’

Ze begon eensklaps sneller te breien. ‘Ik ben hier niet met vakantie. Ik ben hier omdat ik bang ben.’

‘Bang?’ echode hij.

‘Zonder de studenten van pater Willem zou ik sterven van angst.’

‘Waarvoor... of voor wie ben je bang?’

Jasmine huiverde hoorbaar. ‘Ilse en Marleen zijn dood.’

‘Wie... waren Ilse en Marleen?’

‘Mijn beste vriendinnen.’

‘Mijn zoon is ook dood,’ zei hij somber.

Jasmine knikte. ‘Pater Willem bracht ons op de hoogte.’

‘Wat gebeurde er met jouw beste vriendinnen?’

‘Ze verdwenen spoorloos. Ilse verleden jaar in de zomer, Marleen dit jaar in de lente.’

‘Hoe weet je dat ze dood zijn?’

[p. 29]

‘Ik voel het.’ Ze haalde huiverend adem. ‘Ik ben er zeker van.’

Ze moet een psychopate zijn, dacht Hannes. Beschouwde pater Willem zijn ‘Arcadia’ misschien ook als een alternatieve psychiatrische inrichting? ‘Misschien leven ze nog,’ zei hij domweg.

‘Dan zouden ze beslist kontakt met me gezocht hebben. Ik was hun beste vriendin.’

‘Weten ze wel dat je hier bent?’

‘Ze... weten waar mijn moeder woont. Pater Willem loopt elke week bij mijn moeder binnen.’

Hannes kon er geen kop of staart aan vinden. ‘Wat zou hun kunnen overkomen zijn?’

‘Ze hebben hen vermoord.’

‘Wie?’

‘Dat weet ik niet. Claude en Jacques Lanoye misschien...’

‘Wie zijn dat?’

‘Zij waren onze patroons.’

‘Welk werk verrichtten jullie dan wel?’

‘Wij waren onthaalhostesses, in dienst van de firma “Amreba”.’

‘“Amreba”?’

‘Ja... Amusement, recepties en banketten... De gebroeders Lanoye leiden een bureau dat artiesten tewerkstelt en recepties en banketten verzorgt.’

‘En waarom haten ze... jullie dan zo... dodelijk?’

‘Omdat wij voor hen niet meer wilden werken.’

‘Bedreigden ze jullie?’

‘Meermaals.’

‘Waarom ging je... of ga je dan niet naar de politie?’

Jasmine begon weer verbeten te breien. ‘Marleen ging naar de politie in het begin van de lente. Ze werd uitgelachen. Een week later verdween ze. Vooral de hoge pieten bij de politie doen vaak een beroep op “Amreba” voor het organizeren van hun festiviteiten.’

‘Kan pater Willem dan niets doen?’

[p. 30]

‘Hij heeft een brief naar de minister van justitie geschreven... Maar de pater is al zo dikwijls schriftelijk in de bres gesprongen voor dupes en slachtoffers van alles en nog wat, zodat ze hem bij het ministerie beschouwen als een ongevaarlijke excentrieke moraalridder. Het zou mij trouwens niet verbazen mocht “Amreba” ook voor het ministerie van justitie geregeld het een en ander arrangeren.’

Hannes zocht weer een sigaret. ‘Het is wel niet precies mijn branche, maar als je wilt zal ik in de krant een artikel schrijven over die verdwijningen...’

‘Dat heb ik liever niet,’ zei Jasmine snel.

‘Waarom niet? Als zulk artikel in de krant verschijnt, worden gewoonlijk als bij toverslag alle politiemannen van het land hyperaktief.’

‘Toch wil ik het niet,’ mompelde ze. ‘Ik zou me geen ogenblik meer veilig voelen.’

‘Ik hoef jouw naam toch niet te vermelden!’ drong hij teleurgesteld aan.

‘Het spijt me nu al dat ik je in vertrouwen nam,’ zei ze.

‘Ik begrijp de jonge mensen niet meer,’ zei hij schuddekoppend, terwijl hij opstond. ‘Ik ben in heel mijn leven alleen maar bang geweest voor mezelf.’

Jasmine glimlachte vaag. ‘Ik ben ten hoogste tien jaar jonger dan jij.’

‘Dan zou je al tweeëndertig jaar zijn,’ zei hij ongelovig.

‘Ik ben drieëndertig jaar.’

Hij slikte een kompliment in, en liep de trap op die naar het binnenplein leidde.