haar en Reg is dat ze elkaar geregeld zullen schrijven.’
‘Was er een kans dat het tussen jou en Helge tot iets ernstigs zou zijn gekomen?’
Er vonkte iets brutaals in haar zwarte ogen. ‘Ik begrijp maar niet waarom oudere mensen altijd weer naar iets ernstigs zoeken in de omgang van een meisje met een jongen of andersom. Vroeger, ja, toen de voorbehoedsmiddelen taboe waren, kon zulke omgang misschien zorgen baren bij... skrupuleuze lui, maar nu...’
‘Helge was dus maar een vriendje in de rij?’
Sigrid perste haar lippen op elkaar en snoof wanhopig. ‘Dat was hij precies niet! Hij was anders dan de anderen.’
Hannes zag dat haar ogen vochtig werden. ‘Hoe was hij anders?’ prevelde hij, terwijl hij van haar wegkeek.
‘Als je het dan toch wilt weten...’ zei ze schor. ‘Hij was... onverdorven. Hij wist niet eens hoe hij moest vrijen. En wat hij vertelde, klonk verbazingwekkend oprecht en soms belachelijk idealistisch.’
‘Heb jij hem leren vrijen?’ vroeg Hannes moeilijk.
‘Ik ben geen hoer!’ zei ze scherp. ‘Alhoewel zelfs mijn moeder dat dacht, toen Helge mij dit gegeven had.’ Haar vingers tastten naar haar halskettinkje. Ze toonde hem het zilveren plaatje dat eraan hing. ‘Helge’ stond erop, in sierlijke letters. ‘Als je wilt, krijg je het...’
Hannes schudde het hoofd. Dat had Helge dus met die duizend frank gedaan...
‘Herkende je echt niemand van de motorrijders die jullie die zondagavond lastigvielen?’
‘Niemand!’ zei Sigrid beslist. ‘Vergeet niet dat het donker was. Bovendien kun je een gehelmde motorrijder toch al moeilijk herkennen. De kerel wiens helm Helge afrukte en in de Nete gooide, had ik zéker nog nooit gezien.’
‘Ik neem aan dat je zusters mij niet méér kunnen vertellen,’ mompelde hij.
Sigrid streek met beide handen haar haren naar achteren.
Auteursrechtelijk beschermd