Pulse frambozen

35.

Vandaag wandelde ik met Marlies weer naar Pulle. Misschien wel twintigmaal zei ze ‘Vake!’, en dan wees ze naar iets met dat koddige vingertje van haar, en dan zag ik de dennen en de brem en de weiden in die grote donkerbruine ogen van haar weerspiegeld. Hoe jammer vind ik het nu dat de molen en zelfs de molenberg verdwenen zijn. Anders had ik haar mee naar boven kunnen nemen, en dan had ik kunnen zeggen ‘Marliesje!’, terwijl ik met de vinger wees naar het panorama tussen de Rode Bomen en de Menkhoeve, tussen de Luie Hoek en het Blauwe Huisje... Voordat hij met pensioen gaat, moet ik beslist aan pastoor Roger Hermans vragen of hij ons eens wil begeleiden tot boven in de kerktoren. Mij zal het pijn doen, want bijna alle heidevlakten en vele bossen zijn verdwenen, maar Marlies zal de herinnering bewaren aan een nog min of meer gave brok Kempen... In het ouderhuis aan de Fatimalaan (eens het Vroegeinde, later de Kiezelweg) gingen we moeder groeten. Daarna liepen we de tuin in, naar het frambozenveld... Zelf at ik, savoereerde ik maar één vrucht. De wild zoete smaak deed me duizelen. Terwijl ik werktuiglijk de mooiste bessen plukte, ze zorgvuldig van de groenwitte dopjes rukte en in Marlies' handje legde, snoof ik huiverend de geur van de herinneringen op... Zovele getuigen van die gouden tijd uit mijn leven waren verdwenen. Oom Jos verongelukte bij het aanleggen van elektrische leidingen in een nieuw gebouwd huis, oom Don stierf aan een vorm van leukemie, oom Staf bezweek aan multiple sclerose, grootvader Obbels overleed op de vooravond van zijn negentigste verjaardag in het rusthuis te Grobbendonk, Robert van oom Fons kwam

[p. 142]

om in een auto-ongeval... De lijst is onvoorstelbaar lang. En zovele anderen raakten in de stroomversnelling van de jaren zestig op drift en verdwenen voorgoed uit Pulle en uit mijn leven. Ik en mijn broers en zusters hebben moeder nog, zodat het ouderhuis én dus Pulle het centrum van ons leven is gebleven. Alhoewel de diamantnijverheid op sterven na dood is en de enkele overgebleven boeren hun brood verdienen met melkbeesten, is het bevolkingscijfer in Pulle verdubbeld. De meeste inwoners moeten dus forenzen om in leven te kunnen blijven. Het dorp is trouwens een deelgemeente van Groot-Zandhoven geworden. Gelukkig is Willy de Bie, de burgemeester van deze fusiegemeente, een voormalige Pullenaar. In tegenstelling met wat in de meeste Kempense dorpen gebeurde echter hebben de inwijkelingen - zelfs die van de residentiewijk in het westelijk gedeelte - zich aangesloten bij de autochtone Pulse bevolking, zodat het dorp in grote mate zijn eigen aard kon behouden. Hoelang dat nog blijven zal of kan, weet ik niet. Uiteindelijk zullen de vele nefaste tendensen die de buitenwereld aftakelden, ook Pulle uithollen. In Pulle is het bijvoorbeeld eveneens zo dat van de meeste echtparen man en vrouw uit werken moeten om dit en dat en nog wat te kunnen afbetalen. Dat heeft tot gevolg dat de kinderen vaak grootgebracht worden door hun grootouders. Behoudens vele nadelen biedt deze situatie één groot voordeel: de grootouders geven de oude waarden ook door aan hun kleinkinderen. Dit proces remt de opdringende internationalizatie, aliënatie, massifikatie, numerotering... maar het kan vanzelfsprekend niet eeuwig duren... Meermaals placht ik te zeggen en te schrijven dat een dorp als Pulle de reflektie van de hele wereld is. Dat is voorbijgestreefd. Het vuilnis dat Pulle produceert, kan nog gemakkelijk verwerkt worden door de waterzuiveringsinstallatie achter de Plank (over de Molenbeek); het vuilnis dat de wereld voortbrengt, kan zelfs door geen vagevuur of hel meer verteerd worden... Met alle gevolgen vandien. De buitenwereld zou trouwens eens mogen overwegen wat ze allemaal

[p. 143]

van een dorp als Pulle kreeg en wat ze ooit... teruggaf. Toen Marlies' mondje matrood zag van het frambozesap, nam ik haar bij de hand en leidde ik haar weer naar het ouderhuis. Ik had me voorgenomen met haar nog eens naar de Le Grellelaan (het oude Lang Spoor) te wandelen om het intussen door vreemden bewoonde huis van mijn grootouders van vaderszijde te bezichtigen én naar het Vroegeinde om wat te mijmeren bij de leegstaande boerderij van Vervoort (het huis van mijn grootouders van moederszijde dat daar naast het erf stond, werd afgebroken), maar ik besloot me die weemoed te besparen. Toen ik vanop het achteruit naar het ouderhuis keek, zag ik plotseling bijen vliegen... Verleden jaar had mijn moeder de brandweer moeten laten aanrukken, omdat een bijenzwerm op een muuranker boven de keukendeur was neergestreken. Ik zette Marlies in mijn nek en liep tot onder het anker. Het was duidelijk dat verleden jaar een koningin via het gaatje naast het muuranker in de spouw gekropen was en dat ze daar had kunnen overwinteren... ‘Daar!’ zei ik tot Marlies. ‘Daar regeert een koningin over het eendrachtigste volk dat er bestaat...’ Marlies antwoordde niet. Ze keek met grote verwonderde ogen naar het komen en gaan van insekten die de tot honing gekondenseerde heerlijkheid van de Pulse natuur voor hun nakomelingschap aandroegen. ‘En wij gaan die andere koningin in dit huis vertellen hoe lekker de frambozen ook dit jaar zijn,’ vervolgde ik ontroerd.