Op een wit paard naar Geel

[p. 130]

31.

's Anderendaags trok ik met een immense amaryllis naar het avondfeest. Ik had ongewoon veel zorg aan mijn toilet besteed. In het geniep had ik zelfs aan het duurste reukwerk van mijn moeder gezeten. De ganse dag had ik erover gepiekerd hoe ik Deirdre... mijn liefde zou verklaren. Ik had er zelfs een aantal meesterwerken uit de wereldliteratuur op nageslagen om de gepaste formulering te vinden, doch allemaal tevergeefs... Deirdre was niet op haar tong gevallen én haar reakties waren onberekenbaar. In plaats van de zoetgevooisde antwoorden die de godinnen en heldinnen plachten te geven, kreeg ik van haar immer lik op stuk. En wat mijzelf betrof: als ik opgebruikte of holle woorden uitsprak, schrok ik daarvan en trok ik een ongelovige smoel, zodat iedereen dadelijk dacht dat ik hem of haar in het ootje nam. Wijnvlekje en Davy hadden blijkbaar half Kranendonk uitgenodigd op hun avondfeest, want ik moest ellendig lang in de rij staan. De bloempot woog als lood, en mijns inziens had ik veel te veel bekijks. Toen ik dan eindelijk voor het bruidspaar en de ouders stond, zei Wijnvlekje: ‘Je hebt die pot toch niet meegepakt uit “De Leeuw” of uit de kerk, hoop ik...’

‘Neen,’ antwoordde ik doodernstig.

Mijn ogen zochten Deirdre... Ze zat van voren in de zaal, naast Mario Wijnakker. En toen zag ik meester Cravillon wenken. Ik kon zijn gebaren niet negeren. Met de dood in het hart ging ik naast hem zitten, tegenover... Reina Guldentops. De schikgodinnen hadden me weer flink te grazen genomen.

‘En wanneer ga jij er eens werk van maken?’ vroeg de meester. ‘Waarvan?’

‘Zeg nu niet dat jij niets voor meisjes voelt!’ Hij grinnikte. ‘Je vader, de Das, zag ze graag. Dat mag ik wel zeggen! Nietwaar Reina?’

‘Hij ziet ze ook graag,’ repliceerde Reina verveeld. ‘Té graag.’

‘Ha! Wel... Deirdre zou goed bij hem passen,’ zei de meester onnozel.

‘We hebben thuis al één vrouwengek gehad!’ wees Reina hem terecht. ‘Dat is meer dan genoeg!’

Meester Cravillon schraapte een beetje onthutst de keel. ‘Euh... Nu wat anders... Ik ken nog een goede “Figuur van de Week” voor “De Brabander”: Norbert Baars, die jonge geneesheer van Lovenhoek. Toen hij voor de eerste maal weekenddienst had, werd hij 's nachts om het kwartier opgebeld. Als hij opnam, werd de verbinding verbroken. Zijn eerste oproep kwam van een oude vrouw

[p. 131]

in Muisdonk, een soort van kween, die nog nooit was ziek geweest en die zelfs geen telefoon bleek te hebben. Vanzelfsprekend sloeg hij daar een mal figuur. De tweede oproep kwam van een boerderij in Kouwenberg, waar de boer een trap van zijn paard zou gekregen hebben. Die boer bezat zelfs geen paard meer... En als hij dan soms toch bij een echte patiënt geroepen werd, kreeg hij binnen de kortste tijd een dreigtelefoon van een oudere geneesheer die hem verweet zijn kliënten in te palmen en die zei dat hij het geval zou aanhangig maken bij de Orde van Geneesheren. Alleen voor de vuile werkjes mocht hij ongemoeid opdraven: flagrante gevallen van mismeestering, ingebeelde zieken, patiënten die geen geld hadden of in wie het nooit zou opkomen een dokter te betalen, verhakkelde slachtoffers van auto-ongevallen... Die jongen is een heilige,’ besloot de meester, ‘en ik vind dat iedere heilige zijn waskaars mag hebben.’

Op dat ogenblik werd het tafelgezelschap opgetrommeld voor het koud buffet. Ik was opgelucht, omdat ik vermoedde dat meester Cravillon nog verscheidene ‘Figuren van de Week’ wilde laten defileren. Toen ik in de rij stond, zag ik dat Deirdre het wijnglas van Mario volschonk. Ik had weinig trek, en daarom liep ik recht op de schalen met fruit toe. Ik nam een paar litchi's, een mango, een vijg, een kiwi en een stuk meloen. ‘Op dieet, Laurens?’ vroeg de meester, toen ik weer naast hem ging zitten.

‘Dat is om des te meer te kunnen drinken,’ zei Reina Guldentops venijnig.

Het duurde eindeloos lang voordat iedereen zijn bekomst had. Toen ik eindelijk enkele jongelui aan de tapkast zag hangen, stond ik ostentatief kreunend op. Een minuut later had ook ik een frisse pint in de hand. Toen ik mijn tweede glas te pakken kreeg, was de dansvloer vrijgemaakt en begon de discjockey aan zijn repertoire. Een man, van wie ik mij meende te herinneren dat hij huisschilder was, kwam mij vertellen dat hij mijn artikels in de krant werkelijk verslond. Hij had een stuk in zijn kraag, zodat de aap al gauw uit de mouw kwam. Ik moest namelijk weten dat hij een meer dan verdienstelijk kunstschilder was, en dat hij ook weleens in de krant wilde komen. Vervolgens werd ik aangeklampt door een jeugdige zanger van - naar hij beweerde - Kempense country-muziek. Ik kreeg de jongeman zelfs zover dat hij één van zijn zelfgemaakte chansons begon te kwelen. De laatste in de rij was een godsdienstleraar die pretendeerde aan het experimenteren te zijn met een nieuwe onderwijsmetode. ‘Ik ga met mijn leerlingen op reis of naar een film kijken,’ zei hij, ‘en daarna praten wij in de klas over de betrokkenheid van God bij al wat we gezien hebben.’

[p. 132]

Omdat ik niet in katzwijm viel van bewondering, vroeg hij argwanend of ik nog wel geloofde. Intussentijd had Deirdre bijna onafgebroken met Mario gedanst. Het stemde mij bitter. Alleen de drank kon troost brengen. Toen ik mijn neus in het schuim van mijn vijfde glas dopte, porde iemand mij in de rug... Het was Deirdre. ‘Jij staat je hier toch alweer niet zat te zuipen?’ vroeg ze véél te luid.

‘Wat gaat jou dat aan?’ beet ik haar toe.

‘Niets,’ gaf ze een beetje geschrokken toe.

Ik zag dat de godsdienstleraar haar gretig van top tot teen opnam. ‘Wat mag ik voor je bestellen?’ vroeg ik zacht.

‘De dames nodigen uit...’ zei ze, terwijl ze me bij de arm nam.

‘Wat gaat Mario daarvan zeggen?’

‘Vrienden laten elkaar vrij,’ wijsneusde ze. ‘Kom!’

Ik was ervan overtuigd dat dit mijn kans was, en dat ik ze niet mocht laten voorbijgaan. Voordat ze weer met haar dansregel van drieën kon uitpakken, zei ik: ‘Je bent het mooiste meisje in de zaal.’

‘Begin nu weer niet, hè!’ strafte ze me af.

‘Ik méén het... In de zaal, in het dorp, in de wereld.’

‘Je liegt! Ik ben iemand van de rosse maan, een roodkop... én mijn gezicht is verroest.’

Ik zocht haar ogen, doch ze keek van me weg. ‘Precies daarom vind ik je de mooiste vrouw die ik ken.’

‘Zeg, ik laat me niet uitlachen!’ zei ze bruusk.

‘Wie lacht je uit?’

‘Jij... én iedereen.’

Ik schudde ongelovig het hoofd. ‘Het is toch niet waar, dat jij met een minderwaardigheidscomplex rondloopt omdat je een... Iers type bent?’

‘Ze hebben me altijd uitgelachen. Ze noemden me Sproet, of Rossekop, of Rosse Kattin...’ Haar ogen glommen verdacht.

‘Ik dacht dat er alleen maar rosse katers bestonden,’ schertste ik. ‘Zwijg maar,’ zei ze gesmoord.

‘Ik ben écht verliefd op je,’ flapte ik eruit.

Ze schokschouderde. ‘Ik vertrouw geen enkele man meer.’

‘Heb je dan... vroeger iemand vertrouwd?’

‘Mijn vader.’

Dat sloeg me met verstomming. Hoe moest ik daarop reageren? Ik was bijna blij toen de discjockey de jeugd opriep voor een gezelschapsspel. Voordat ik nog iets zinnigs kon bedenken, had Mario haar van mij weggerukt. Op mijn terugweg naar de tapkast liep ik Reina Guldentops op het lijf. ‘Jij weet ook van geen ophouden,

[p. 133]

hè?’ zei ze.

‘Ik houd écht van haar,’ zei ik. ‘Waarom zou ik de kans niet aangrijpen?’

Ze keek me een ogenblik verbluft aan. ‘Ik had voor haar wat anders gedroomd.’

‘Ja...’ zuchtte ik. ‘Mijn moeder zou wellicht ook wel willen dat ik sterren kon plukken... En als het je misschien kan helpen: Deirdre vertelde me dat ze geen enkele man meer vertrouwt, sedert haar vader dat vertrouwen beschaamde. Dat is mijn schuld niet. Of wel soms?’

Ze keek me verslagen aan. ‘Neen.’

Tot middernacht bleef ik aan de tapkast hangen, hopend dat Deirdre mij nogmaals ten dans zou nodigen. Ze bleef echter deelnemen aan allerhande spelletjes en zag naar mij niet meer om. Toen ik er mezelf op betrapte dat ik razend jaloers was op Mario, achtte ik het welletjes. Buiten zochten mijn ogen werktuiglijk het bankfiliaal. De ramen van het appartement van Ira Bergeman waren dood. Misschien was het geluk inderdaad alleen maar voor opportunisten weggelegd.