Een merel met lange oren

11

In de maand van de judasoortjes kwamen er nieuwe mensen wonen schuin tegenover ons huis. Die mensen hadden geen kinderen, maar wél een Deense dog, én een beo. De redenen waarom ik aan deze lui een hekel had waren velerlei. Eerst en vooral droegen de man én de vrouw zware bontjassen die naar gruwelijk afgemaakte en gevilde vossen roken, daarenboven was die dog een logge oerdomme mastodont, en dan had je nog die Indische vogel

[p. 36]

die soms midden in de nacht de schunnigste straatliedjes begon te fluiten en te gillen. Ik was dan ook wel niet goed snik toen ik desondanks besloot mijn nieuwe, pas aan de werkelijkheid getoetste teorie, namelijk dat levende wezens telepatisch tot kommunikatie konden komen, eens uit te testen op die hond. De gevolgen waren desastreus! In plaats van enige blijk van begrip of onbegrip, verstandhouding of zelfs minachting te geven, werd dat kalf hals over kop verliefd op mij... Dwaas, stoethaspelig, stuntelig, maar met een baldadige oerkrachtige bruutheid die aan het ongelooflijke grensde. Als dat beest ook maar een tipje van mijn staart of mijn snoet zag, begon het te rukken aan zijn leiband, zo vervaarlijk geweldig, dat de vrouw meegesjouwd werd tot achter ons huis, tot bij de verandadeur waar ik angstig om hulp blafte... Vaak verdacht ik er de schrijver van, dat hij er een beetje op aanstuurde om mij en de vrouw in zulke benarde positie te brengen, want meermaals merkte ik aan zijn krampachtig verwrongen fysionomie dat hij alle moeite van de wereld moest aanwenden om niet in een schaterlach uit te barsten. De vrouw zal het ook wel vermoed hebben, want op een keer, toen de dog haar zelfs mee naar binnen gesleept had, werd ze zo furieus kwaad dat ze de schrijver en mij erbij de huid volschold: hij was een krabbelaar en een blaaskaak en een schabullige nietsnut; en ik was een slordige straathond, een afstammeling van vuilnisbak-leegmakers en schurftige slampampers... Ze leek wel de baarlijke helleveeg! Ik dacht: Nu gaat de schrijver, die ze een heibelmaker en een keetschopper noemen, hier een scheldnummertje opvoeren en met dat wijf de vloer aanvegen dat de ruiten ervan daveren... Maar niets daarvan! ‘Mens,’ zei hij zacht, ‘sta toch niet te heibeien als een hysterica. Mijn hond is een rasechte veldspaniël, en ik verdien mijn brood met de kletskoek die ik schrijf. Draai en

[p. 37]

keer dat nu zoals je wilt, maar laat me met rust.’ Waardig, voornaam zelfs, sloot hij de deur; maar toen zijn belaagster afdroop, begon hij het uitzinnig uit te gieren, zodanig zelfs dat ik dacht dat hij het zou besterven. Heel anders gedroeg hij zich toen ik op een keer in Del aangevallen werd door een kolossale sint-bernardshond. Dat beest, zo bont als een Kempense koe, was schijnheilig op wandel met een preuts juffertje. Ik probeerde weer eens mijn teorie, en dacht: Loebas, als mijn gedachten werkelijk tot je doordringen, ruk dan dat opzichtige leiriempje uit de hand van dat koketterende snolletje en kom me lief kwispelstaartend goedendag zeggen... Mijn telepatische suggestie was nog niet koud, of het ondier maakte een ware tijgersprong, snokte zijn gezellinnetje op het asfalt en stortte zich op mij... Het was vreselijk! Grollend en krauwend greep het beest me bij de strot, en wellicht had het mij doodgebeten, indien de schrijver het niet barbaars tussen de poten geschopt had... Die trap zorgde voor de peripetie: huilend als een gekeeld varken ging de sint-bernard ervandoor; maar in plaats van zich om mij te bekommeren wijdde de schrijver al zijn aandacht aan het snotterende meisje. Hij hielp haar recht, troostte haar, deed buitenissig lief en zei tenslotte zelfs dat ze maar eens een boek moest komen halen. Tegen mij begon hij wat later te zeuren over de noodzakelijkheid van een familiale verzekering waarin een speciale clausule mijn persoontje zou betreffen. Ik liep er maar ongelukkig bij toen ik dat hoorde. Maar de schrijver had gelijk, dat bewees ik in al mijn jeugdige voortvarendheid een paar dagen later... Er liep nog altijd wat mis met mijn voeding. Weliswaar kreeg ik nu geregeld ingeblikt vlees, dat nu eens Chappi dan weer Kitekat heette. Vooral dit laatste merk haatte ik: het rook zo schrikbarend naar afval van vis en was derhalve zo overduidelijk voor katten bestemd, dat

[p. 38]

ik kokhalsde als het me werd voorgezet. ‘Hij heeft weer geen honger,’ zei de vrouw dan gedecideerd, en dat betekende dat ik vierentwintig uur mocht honger lijden. Met de Chappi was het enigszins anders gesteld: afgezien van de klaarblijkelijk noodzakelijke bestanddelen eiwit, suiker, zetmeel, vet, vocht, mineralen en ruwe celstoffen, rook het goedje tenminste naar aangebrand rundsvlees, en dat betekende al heel wat. Bovendien was er aan dat Chappi-eten een ludiek element verbonden: op elke doos prijkte een Chappi-punt, en twintig punten gaven recht op een prachtige Chappi-kalender (twaalf bladzijden in kwadrichromie, samen met een paar nuttige wenken voor de gezondheid van elke hond). Die nuttige wenken hadden dan betrekking op een afschuwelijk dieet, dat zelfs de meest pretentieuze nuf niet zou kunnen volgen, én op akelige wasbeurten die me dan op de ongelukkigste en ijzigste ogenblikken van de dag te beurt vielen. Inderdaad, de mensen hebben het goed voor met andere dieren als het zindelijkheid en eetgewoonten betreft... Het moest toch maar treffen die dag... De vrouw had me 's middags uitsluitend uitgekookte soepgroenten voorgezet, waarvan ik met lange tanden eens geproefd had, beleefdheidshalve eigenlijk. ‘Hij heeft weer geen honger,’ zei ze tot de schrijver, en ze bestrafte het meisje omdat die me een klontje wilde toestoppen... ‘Hij heeft al zulke tranerige ogen!’ riep ze. ‘Je wilt zeker dat hij blind wordt?’ Het was dan ook niet te verwonderen dat ik tijdens de wandeling die namiddag zelfs watertandde bij het zien van de taaiste kraai, ekster en meerkol. Nu wilde het toeval toch wel dat wij, op onze tocht door Del, op een kleine kudde ganzen stootten. Ganzen zijn ongelooflijk aanstellerige beesten: zij kwaken onvoorstelbaar lichtvaardig en kunnen voor een bagatel nog meer kabaal maken dan de mensen. Bovendien was er bij

[p. 39]

deze kudde zo'n druktemaker, een soort van voorloper, die dacht dat hij een hond als ik eens duchtig voor schut moest zetten. Hij proestte, en blies, en dreigde... Hij zou me de ogen uitgepikt hebben! En toen gebeurde het, werd het me te machtig: in de greep van een onweerstaanbare bloeddorstigheid, een instinkt uit verre donkere tijden bij mij ingeboren, deed ik een uitval... Met een nijdige klap kwamen mijn tanden in de staart van de kwaker terecht... De pluimen stoven in het rond... Schreeuwend, met uitgespreide vleugels, dook de malloot een droogstaande sloot in, achter een beukenhaag. Ik wierp me op hem, en beet en krauwde als razend. Overal vlogen er pluizen en pluimen. Het warme bloed maakte me dol, blind, want ik zag de boonstaak niet, voelde hem aanvankelijk niet eens... Toen hij me in de nek trof, kwam ik eindelijk tot bezinning, maar het onheil was gebeurd: voor de voeten van een briesende boerenzoon lag vuilwit, met helrood bloed besmeurd, de gans te stuiptrekken... Bleek, bevend van toorn, keek de schrijver op me neer. ‘Godverdomme, idiote hond,’ stamelde hij telkens weer. Mensen uit de buurt kwamen toegesneld. De schrijver gedroeg zich erg verlegen, stuntelig. ‘Ik zal de gans vergoeden,’ zei hij schor. ‘Hoeveel kost zo'n dier?’ Hij diepte zijn portefeuille op, wachtte een poosje vergeefs op een antwoord van de boerenzoon, vingerde enkele briefjes naar boven. ‘Is driehonderd frank voldoende?’

Zonder een woord te zeggen nam de boerenzoon het geld aan, raapte de sidderende gans op en liep met grote schreden in de richting van een hoeve. Verbouwereerd oogde de schrijver hem na.

‘Hij is een beetje van lotje getikt,’ zei uiteindelijk iemand van de omstanders. ‘Hij meent het zo kwaad niet. Apropos, meneer, ik wil me met de zaak niet bemoeien,

[p. 40]

maar als ik je een goede raad mag geven: koop voor je hond geregeld een koeiemaag.’

Ik schrok en bekeek de vent wat nauwlettender: hij zag er sjofel uit in zijn verschoten en gelapte overall, hij had grijszwart stekelhaar, en zijn fel gerimpeld gezicht stond wat uit de haak.

‘Een koeiemaag?’ echode de schrijver, uit zijn lood geslagen.

‘Ja. Die hond is een vleeseter, en een koeiemaag krijg je bij elke slager voor een prikje. Je zult zien hoe mak het beest daarna is!’ De vent knikte nadrukkelijk, en trapte daarbij als het ware de maat met de grijswitte halflaars aan zijn rechtervoet.

‘Dank je voor de tip,’ zei de schrijver. Hij stak de handen in de broekzakken en liep me, in zware gepeinzen verzonken, voor naar huis.

Het evenement met die gans én de obskure wenk van die opdringerige hondenkenner zouden, althans op gastronomisch gebied, bepalend blijken te zijn voor mijn verdere leven. 's Avonds reeds voederde de schrijver me een heel pak rauwkost, kliederige en bloederige vleesrestjes, door het vliemende slagersmes naar de afvalbak en zo tot abattoirmest verwezen. Ik slokte en knauwde zo gretig, dat de schrijver er verrukt de vrouw en de kinderen bij riep.