Een merel met lange oren

[p. 15]

7

De maand van de ronde zonnedauw werd op velerlei gebied onvergetelijk. De kinderen hoefden niet meer naar school, vanwaar ze altijd zo'n akelige mistroostige geur van stofwisseling en weemoed en verschaalde wijsheid meebrachten; in de deuropening van de veranda werden veelkleurige lintjes gehangen om de domme brommige blauwe vleesvliegen buiten te houden; 's namiddags zat de schrijver gewoonlijk in een tuinstoel naast de zwaardleliën en de margrieten een boek te lezen, en ik mocht dan in het geurige gras onder de stoel liggen om hem te behoeden voor opdringerige insekten. Als de vrouw hem een kopje koffie bracht zette hij het onbekommerd naast mij neer, in de overtuiging dat ik er wel voor zou zorgen dat geen vermetele snuitkever of vieze grasrups of schichtige veldsprinkhaan in de geurige drank zou belanden. Als beloning goot de schrijver dan gewoonlijk het zoete bezinksel van de tas in het schoteltje, en deze lekkernij mocht ik gretig opslobberen. Op een dag werd het kopje van de schrijver brutaal overvallen door een viertal zwartgele insekten die ik nog nooit gezien had: pijlsnel kwamen ze aansuizen en als razend begonnen ze te schrokken. Ik nam een dreigende houding aan, flapperde kwaad met mijn oren, maakte woedende gebaren met mijn poten: niets baatte. De dreinende beesten gebaarden of ik niet bestond. Toen ik tenslotte ten einde raad blafte, kreeg de schrijver deze verwaten plaaggeesten ook in de gaten; hij nam zijn zakdoek en zwaaide er enkele malen mee heen en weer boven zijn tas, maar ook dat schrikte de rovers niet af, integendeel: steeds meer kwamen er opzetten. Eindelijk ontdekte ik vanwaar deze kwelduiveltjes opdoken: onder de seringen, tussen de verdorde meiklokjes, hadden zij hun nest. Ik wist wat mij te doen

[p. 16]

stond... Als een plichtbewuste waakhond liep ik onvervaard naar de kern van dit onheil. Er was daar een onverwacht groot hol, en onverstoorbaar verlieten en betraden aldoor nieuwe zwartgele nijdassen het eigenaardig gonzende en grienende bolwerk in de grond. Met dergelijke onder het aardoppervlak levende insekten had ik al enige ervaring opgedaan... Langs het huis, onder het rode grint, hadden zich een drietal mierenkolonietjes gevestigd. Die onbeschaamde zwarte gladjanussen hadden er aldra een gewoonte van gemaakt onder de deur van de veranda te kruipen en zich doodgemoedereerd naar de keuken te begeven. Aanvankelijk had ik er mij mee geamuseerd hen met mijn snoet gewoon plat te drukken, maar die beestjes hadden angeltjes en het branderige gevoel boven mijn neusgaten verergerde bij elke nieuwe aanvalsgolf. Ik moest er wat anders op vinden... en toen dabde ik gewoon een groot gat in elk van de drie nesten, zodat de mieren dagen en dagen nodig hadden om de schade te herstellen en helemaal niet meer de tijd vonden om op strooptocht te gaan. Deze taktiek zou beslist ook hier haar uitwerking niet missen. Dus begon ik met gespreide nagels het hol te verwijden, uiteen te rukken... Maar ook deze beestjes hadden angels! De eerste prikken tussen mijn tenen en in mijn lippen maakten me eerst echt woedend, en als dol begon ik de raten van het nest te verwoesten. Honderden insekten zwermden eensklaps om me heen. De steken in mijn tong en op mijn onderlijf maakten me razend, uitzinnig... Ik sleurde het hele bolwerk te voorschijn! Plotseling, achter mij, begon de schrijver te roepen, te brullen: ‘Wespen! Nigra! Kinkel!’ Ik keek om, en kreeg het komiekste beeld te aanschouwen dat ik me kon voorstellen: zwaaiend met zijn boek en zijn zakdoek sprong, huppelde, draafde en holde de schrijver over het gazon... Hartverscheurend was dat

[p. 17]

[p. 19]

tafereel! Maar toen moest ook ik wijken voor de overmacht. De pijn in mijn lijf zwol aldoor aan, werd onverdraaglijk, maakte me duizelig... Dus pijlde ik de schrijver achterna, met de hele zwerm om me heen. ‘Nigra! Weg!’ huilde hij hysterisch. Wat wilde hij nu eigenlijk? Bedremmeld liep ik in zijn spoor tot bij de buren, maar ook daar ontstond aanstonds paniek... Het liep erop uit dat ik voor de deur moest blijven zitten terwijl ze door de vensters met bleke gezichten naar me keken. Dat duurde tot de laatste wesp verzwonden was. Toen kwamen ze buiten en monsterden meewarig mijn ontstellend gezwollen lippen en dikke oogleden. De schrijver pakte me op en nam me mee naar huis. Voor het eerst liefkoosde hij me. Thuis duwde hij mijn snoet in een teiltje azijn, en vervolgens dwong hij me ertoe een kommetje gesuikerde melk te drinken. Dat was lief van hem, maar toch... Wat later betrapte ik hem erop dat hij zat te grinniken om mijn afzichtelijkheid, en dat vond ik hatelijk. Leedvermaak, ontdekte ik, is een van de lelijkste karaktertrekken van de mens. 's Anderendaags droeg de schrijver een korte broek, wat hem niet fameus stond: zijn pezige benen waren raapwit en harig. Na de middag heerste in het huisgezin een opgewekte stemming: ze zouden gaan zwemmen, en ik mocht mee. Op de veldweg kwamen duizenden geuren op me af, die me beroesden en koortsachtig maakten. Vooral de weeë maar vreemd prikkelende reuk die de lichtbruine en geelwit gevlekte koeien met hun kwabbige uiers verspreidden, lokte me aan. Ik liet de taterende schrijversfamilie aan haar lot over en dook een weide in. Daar, tussen koekoeksbloemen en madeliefjes, lagen geheimzinnig geurende groenzwarte plakken die mij zo in extaze brachten dat ik mij niet langer kon intomen... Ik wentelde en keerde mijn lijf in de kleverige substantie, ik kon er niet ge-

[p. 20]

noeg van krijgen. Toen ik tenslotte weer aanlandde bij de bende, die over een slijmerig openbloeiende en door tientallen insekten ingepalmde engelwortel gebogen stond, stegen kreten van afschuw op. ‘Smerig, stinkend, vuil beest!’ zei de vrouw. ‘Bah!’ riepen de kinderen met dichtgeknepen neus. ‘Viezerik!’ voegde de schrijver er minachtend aan toe, en dreigend vervolgde hij: ‘Je komt niet uit de Nete voordat je blinkt als een rietvoorn.’ Ik kende de Nete niet, maar vijf minuten later werd ik onbarmhartig in een snel stromende, stinkende rivier gegooid. Ik zonk als een baksteen, hapte naar lucht, zwolg water... en begon uit alle macht te dabben. Toen ik weer aan de oppervlakte verscheen, stond de schrijver tot aan zijn nek in het water. Hij onderschepte me en duwde me naar de oever, waar ik half versuft van ontzetting tussen boerenwormkruid, riet, kalmoes en lisdodden mijn pels begon te schudden. Het rook er gruwelijk naar waterratten, rottende modder, brakheid, besmetting en afval. En in die schurftigheid lagen zij te plonsen! Roken zij dan helemaal het verschil niet tussen gezond en ziek? Het duurde zeker vijf minuten voordat de vrouw zei dat het water stonk en nog eens zolang voordat de schrijver dat toegaf.