Een merel met lange oren

4

In het begin van de maand van de gulden boterbloem werd ik op een avond in de kikkervormige citroën van de heer des huizes gezet. En zo belandde ik bij de schrijver... Er ging met die transaktie een tragisch verhaal gepaard. De vorige hond van de schrijver - een reu, Devlin genaamd - had de ziekte van Carré opgedaan, en de schrijver had hem met een geleend geweer moeten doodschieten, zogezegd om hem uit zijn lijden te verlossen. De twee kinderen van de schrijver, een meisje en een jongen, treurden daar zo om dat ze geen hap voedsel meer door de keel kregen. De vrouw van de schrijver wilde een an-dere hond gaan kopen op de Vogelmarkt in Antwerpen, maar de schrijver wilde er niet van weten: ‘Honden brengen verdriet in huis!’ zei hij kategoriek. ‘We leven in een tijd van machines!’ Dat zei hij ook tot de lerares en de geleerde, toen ze met mij kwamen aandragen. Hij bekeek mij niet eens, bleef nukkig in een tuinstoel zitten te lezen, en was erg onvriendelijk.

Het meisje en de jongen baden en smeekten, maar hij bleef stug onder de waaiers van de dwergmispel op het gazon zitten. De ongelikte beer! Ik kreeg zo'n medelijden met de kinderen dat ik besloot hen te helpen... In het midden van het gazon lag een gele plastic bal; ik gooide

[p. 8]

me erop, bracht hem aan het rollen, kronkelde en tuimelde zo naïef akrobatisch als ik maar kon. Het hele gezelschap schaterde het uit, maar de schrijver grinnikte niet eens. De kinderen bleven pramen, vroegen hem een naam te bedenken... ‘Dat misbaksel is een teef,’ zei hij knorrig, ‘een zwarte teef... Weet je wat voor moeilijkheden zoiets oplevert? Over enkele jaren zitten we hier met tien honden, want jullie kennende...’ Hij monsterde me minachtend. Ik bibberde warempel toen ik naar hem opzag. Wat voor een hondeleven stond me hier te wachten? ‘Nigra is de naam die bij hem past,’ hoonde hij plotseling in een opwelling van toegevendheid. ‘Maar bedenk het wel: ik kijk niet naar hem om! Ik ben de schildpadden nog niet vergeten, en de goudvissen, en de eenden, en de konijnen, en de haantjes, en de parkieten, en de duiven, en de kauw, en... Devlin...’

Hij liep rood aan van ergernis en toorn. ‘Ik kon ze altijd verzorgen! Na een week waren jullie ze beu, zagen jullie er niet meer naar om!’ Nu huiverde ik in merg en been. Wat had ik de goden misdaan, dat ze me hier in dit grote huis van beton, aluminium en glas, op dit sinistere gehucht Eisterlee, in de handen speelden van een azijndrinker als deze schrijver? Ik besloot mij zoveel mogelijk in de schaduw en gedekt te houden. De mens is een dier dat nooit iemand zal begrijpen: louche, schijnheilig, en wreed; ik was nog geen drie maanden oud toen die wijsheid tenvolle tot me doordrong.