Een merel met lange oren

2

Dat tenminste zei de grijze, ietwat gekke dokter die mij op een avond zo maar oppakte en in de bagageruimte van zijn chocoladekleurige mercedes stopte. Mijn moeder keek niet eens op, ze was waarschijnlijk blij van mij verlost te zijn: nu mocht ze weer elke nacht in de keuken slapen. Het was dus in de maand van het herderstasje dat ik in het huis van de geneesheer in Wolfstee terechtkwam. Daar moest ik het troeteldiertje zijn van een knaapje, blond, blauwogig, maar piepend ademend. Hij

[p. 6]

noemde mij Karbonkeltje, wat mij niet aanstond. Twee dagen werd ik daar geduld... Ik had geleerd te wateren als de grasstengels over mijn buikje kriebelden, en van tapijten had ik geen benul. Het spreekt vanzelf dat ik mij de eerste dag reeds zwaar vergiste. De bazin, een vreemd vrouwmens dat nu eens naar rozen en dan weer naar lavendel of viooltjes rook, greep mij nijdig bij de pels en duwde mij hardhandig met mijn snoet in de natte wol. De tweede dag werd het baasje ziek, hij rochelde en krochte en piepte: hij kreeg een aanval van astma en... ik kreeg de schuld. Ik moest weg! Het baasje huilde, en ik had ook verdriet: voor het eerst had ik iemand ontmoet die van me hield.