Het koekoeksspog

[p. 58]

Watermerk

Gister moest ik schuilen
Voor een bui onder een eik
Toen ik zag dat in de zwarte haren van mijn hond
Talloze vruchtjes van het kleefkruid klitten
Ik begon te plukken sakkerend
Tot ik de drie teken ontdekte op zijn kop
En begreep dat hij zich zo toegetakeld had
Om van die bloedzuigers verlost te raken

Vandaag zag ik verstomd
Dat het paard in de weide
Waarlangs de gele mosterd bloeit
Eensklaps met tweeën was
En dat het gretig graasde op de plek
Waarvan ik dacht dat er slechts smakeloze panen

groeiden

En ik begreep dat het paard gewacht had op het

veulen

Om deze voorraad aan te spreken

Zo is geluk voor mij
Altijd weer de vonk van de herkenning
De wilde bertram langs de weg
De honingzoete roep van het wilgesijsje
De trage waterrimpels in de rug van een snoek

waterkansen

Tot ik plotseling een beetje ongemakkelijk
En piekerend stilsta bij een hybride
Een soort van muilezel zonder naam

Ik denk dat het de mensen net eender vergaat
Bij het lezen van gedichten
Maar hoe maak je dat wijs aan dichters
Die de hybris als hun watermerk beschouwen?