Het koekoeksspog

[p. 19]

Uit: De Kempense brandbrieven

Drie Kempense ecloges

Het is natuurlijk krankzinnig meelijwekkend
Een eigentijdse dichter die in de laatavond staat te

luisteren

Naar de ontzettende lijsters
Ik ben bang om het te zeggen
Maar dat maakt mij ziek
En slaat mij met dagenlange verstomming

Wat mij totaal van streek brengt is de bedenking
Dat wat de lijsters zingen zo oerecht is
Geen gekke lijster heeft het aangedikt
Geen domme lijster heeft wat weggelaten
Geen broodnijdige lijster heeft ooit gepoogd
Zijn voorzaten voor schut te zetten

Ach was het alleen maar met de lijsters zo
Maar bomen planten en bloemen
Maar dieren en insekten
Ze zijn trouw aan hun bestaan gebleven
Aan de zin van de droom
Aan het heilige bloed van elkander

Alleen de mensen plegen moord en zelfmoord
Rond hun waanzinnige altaren
Om toch maar anders te worden dan ze zijn
Ook al zingen hun dichters nog het oude lied
Met verstikte stem
Om zoveel verraad en onmenselijkheid

[p. 20]

 

Ik ben zo’n dichter en ik zing

 

Heel bangetjes op papier waarnaar niemand luistert

 

Zing ik van het onheil dat mens is geworden

 

En doodt en doodt en doodt

 

Altijd maar dichter bij de eeuwigheid

 

Met alles behalve mensen.

[p. 21]

II

 

Ik heb dit vaak

 

Dat ik helemaal niets te maken heb met mezelf

 

Dan zie ik krankzinnig trage herinneringen

 

Maar om dat te begrijpen moet je absoluut

 

Bij hevige rukwind op het einde van mei

 

Eens door een branding van maaigras lopen

 

 

 

De geur van uiensaus of geroosterde haring

 

Verjongt mij een kwart eeuw

 

Toen ik nog op het kerkpad piste

 

Maar de roestrosse wezel

 

Je ziet de pootjes niet als ze vlucht

 

Vermoordt in de braamstruik de argeloze merel

 

 

 

Parelogend met opengesperde muil en vliemende

 

tanden

 

Zit ze reeds vijftien jaar op zijn schrijftafel

 

Hij heeft haar lafheid leren verdragen

 

Hij is een slaafse bloeddonor

 

Maar ik schud ik brul ik worstel

 

Ik laat me niet leegzuigen door deze wereldmacht

 

 

 

Ik heb dit vaak

 

Dat ik helemaal niets te maken heb met mezelf

 

Dan maak ik me zorgen om Gust Obbels

 

Maar om dat te begrijpen moet je absoluut

 

Bij een hevige regenbui op het einde van mei

 

Enkele jonge merels laten drogen onder je trui.

[p. 22]

III

 

Elke dag rond middernacht

 

Duw ik mijn sigaret uit

 

Klap ik mijn boek dicht

 

Ruik ik nog even aan de lege wijnfles

 

En ga ik buiten met mijn hond

 

 

 

In het gras waterend

 

Kijk ik rillerig naar de sterren

 

Het vurige piktografische schrift

 

Van een dode god

 

Dat vooralsnog onontraadselbaar bleek

 

 

 

Dan heeft mijn hond zijn vriend opgespoord

 

De egel die bolrond op het gazon ligt

 

En blaffend begint hij zijn ritus

 

De oudste dans

 

Van blije verrukking rond intuïtieve angst

 

 

 

Zo leven mijn hond en ik

 

Elke dag in het spookuur

 

Een beetje buiten de tijd

 

Brandend van blinde liefde

 

Voor dingen die wij niet begrijpen.