Het koekoeksspog

(1978)–Robin Hannelore– rechtenstatus



[pagina 17]
Gedicht voor mensen die denken dat zij altijd maar aan andere mensen moeten denken Met zwaarmoedige voeten lopen wij Door het najaarsgras in de Kempen Langs het ashok het bakhuis de bemoste geselbank Hangt een stilte van tienuurvlinders Kiemblaasjes en kwebland Hoeveel tijd hebben wij verbrast Hoeveel heilige zondagen Welk alfabet van wilde eenden Lieten wij over ons heenvliegen Dat wij nog altijd de poëzie van de sterren niet kunnen lezen Het rode vuur de zerpe rook van aardappelloof Dorre boneranken en snoeisel van de beukenhagen De bijen verzamelen pollen in de laatste goudsbloemen En elke koningin legt drieduizend eitjes per dag Zo menigvuldig kan de liefde zijn Maar hoeveel tijd hebben wij laten verschalen Zie de spreeuwen troepen reeds samen De kieviten zijn weg Met onze ringen aan een zwarte garen draad Pendelen wij wanhopig naar wat nog komen kan De geur van een gepunt potlood De kleur van dennebast tussen hars en avondrood De smaak van halfrijpe braambessen En jouw hand berustend in mijn hand Misschien overleeft onze weemoed deze wanhoop wel.