Jenever uit Pulle

[p. 108]

12.

In de daaropvolgende weken wendde ik alle moeite van de wereld aan om nogmaals met Sander te kunnen spreken, maar het seizoen van de palingvangst was begonnen en de Lange dweilde met zijn boot en zijn kilometerlange vislijnen de Hollandse wateren af. Op een vrijdagnamiddag kreeg ik hem dan toch te pakken in ‘Oud Egypte’ te Heist-op-den-Berg. Tot mijn ontsteltenis dronk hij ditmaal koffie.

‘Ik geloof dat we alle palingen al gevangen hadden,’ zei hij mismoedig.

‘Ik dacht dat er altijd weer andere glasaaltjes uit de Sargassozee naar hier gestuwd werden,’ opperde ik

‘Het leven van de palingen is een groot mysterie,’ mijmerde hij. ‘Daar kennen wij niets van.’

‘Wanneer ben jij eigenlijk gehuwd?’ wilde ik weten.

Sander zuchtte diep. ‘In 1945. Met Titje Leemans. Jij moet toch weten dat wij toen ingetrokken zijn bij Albert Lembrechts aan de Fatimalaan... Later hebben wij daar in de buurt dan een huis gebouwd.’

‘Hoeveel kinderen kregen jullie?’

‘Negen, van wie er nog acht leven. Een kind stierf toen het zes maanden oud was.’

‘Wanneer is Tit gestorven?’

‘Tien jaar geleden, toen wij in de “Astra” te Begijnendijk woonden. Ze had borstkanker.’

‘Hadden jullie een gelukkig huwelijk?’

‘In zekere zin wel, ja. Toen wij zes kinderen hadden, is zij weliswaar enkele weken weggeweest... Ik ben haar toen echter gaan terughalen. Let wel: ik heb haar nooit bedrogen.’

‘Wat ben je na haar dood begonnen?’

‘Ik verhuisde naar een woning aan de Mechelsebaan in Booischot. Omdat er nog twee kinderen thuis waren, kwam onze Rudy na zijn huwelijk bij ons inwonen.’

‘Dan ben je een hele tijd celibatair gebleven?’

[p. 109]

‘Ja... totdat ik Jeannette leerde kennen, een weduwe, en ik bij haar ging wonen, in Wezemaal. Vijf jaar hebben wij het met elkaar uitgehouden.’ Sander grinnikte een beet schaapachtig. ‘Jeannette, moet je weten, had ooit op haar vorige man geschoten. Op een bepaald ogenblik poogde ze ook mij, door middel van het een of ander giftig goedje in mijn wijn, naar de andere wereld te helpen. Bij haar maakte ik alles mee: op een dag sneed ze zelfs haar eigen nek half af... Toen ik uiteindelijk van haar verlost was, is het woeste leven begonnen... Geen moment had ik nog rust. Ik fladderde van het ene bloempje naar het andere.’

‘Waar ben je toen gaan wonen?’

‘Bij mijn dochter Lisette. Daar woon ik trouwens nog.’

‘En heb je nu de nodige rust gevonden?’

Sander bestelde een triple trappist met een klontje. ‘Een beetje toch. Ik heb nu al tien maanden een verhouding met dezelfde vrouw: Simonne, een hoofdverpleegster, die in Haacht woont.’

Ik schoof enkele keren op mijn stoel heen en weer. ‘Je weet dat er tijdens de oorlog ooit een roofoverval plaatsgreep bij Sus van Nuffelen, de pachter op Krabbels... Een paar maal werd mij gesuggereerd dat jij tot de overvallers behoorde...’ Sander schudde verbijsterd het hoofd. ‘Sus van Nuffelen is altijd een vriend van mij geweest! Die zou mij beslist dadelijk herkend hebben! Wie vertelt nu zulke larie? Ik werd in verband met die overval trouwens nooit verdacht, en dus zeker niet verhoord... Nu heb je me toch echt van de kook gebracht, hoor!’

Met een hoogrode kop probeerde ik Sander terug aan de kook te brengen. Ik begon een beetje beduusd over de vrouwen te praten. Na drie minuten was Sander over zijn perplexiteit heen en begon hij te vertellen hoe hij ooit een dametje wist te versieren met behulp van een mand pladijs...