De heksenvlecht

[p. 112]

Winterlied

De winter is een scène uit de hemel.
De koude heeft een huid van sneeuwbessen
en de geur van Arabische volbloeden.
Jonge glimwormen vullen hun batterijen
onder de zon, die afdrijft
als de aureool van een afgedankte heilige.

De stilte wemelt van konijnepootjes
en de bisamratten hebben met hun staarten
in de sneeuw geschreven:
spijkerschrift,
hongerbrieven.

De marterachtige noordenwind
besluipt me met een lenigheid
van glaswatten en glaswol.
De valkachtige vorst
beloert me met ogen
van glaszand en glaszijde.

Het geheim is onbetreden.
Ik laat vreselijke sporen na.
Welke dichter geraakt door het niemandsland
waar de poëzie een bloedvlek is
en de woorden als pluimen vastgevroren liggen?