De heksenvlecht

[p. 105]

Patrijzen

Bij valavond, als de rapenvelden dampen,
als witte wijven of verre mistlampen
niemand nog een uitweg wijzen,
troepen ze samen, de patrijzen,

tot ik daar droomverloren
voorbijkom. Dan kan ik horen
hoe ze even piepen voordat hun roffel
klinkt als een gehaaste troffel

bij ik-weet-niet-welk graf.
Er hangt de zoete geur van draf
en van uitgegiste gier.

De dood ruik ik nog hier,
ook als de patrijzen allang weer knus
elkaars warmte zoeken tussen biet en rus.