De heksenvlecht

[p. 97]

Levenselixir

Als de schuine herfstzon duizend insekten
projekteert, bijna in een andere tijd;
als de witte wijven duizend webben tekenen,
filters voor het levenselixir, gewijd

bloed van de tuja, de es en de linde,
dan begin ik woorden bij elkaar te doen,
te wecken, in te vriezen, in te kuilen.
Ik ben een goochelaar met wintergroen.

En straks bij het smeulend haardvuur
komt mijn roes, dan slaat mijn uur:
dan ben ik van de hemel, al zit ik hier,

dan geniet ik volop van het levenselixir.
En laat ze maar lachen om mijn onvertogen woord,
terwijl ze zichzelf invriezen, inkuilen enzovoort.