De heksenvlecht

[p. 83]

Dichter

Ik loop graag met de zon in mijn rug,
een oude dwaze kobold achterna.
Ik haal hem nooit in, al stap ik vlug.
Hij holt voor me uit, hoe ver ik ook ga.

Ik beeld me in dat hij de dichter is,
altijd vooruit op wat ik denk.
Hem treft de schuld als ik me vergis
en ook als ik soms iemand krenk.

Wanneer opeens de zon verdwijnt,
flitst hij weg en - naar het me schijnt -
ontwaak ik dan snel uit een dagdroom.

Ik hoor de schaterlach van een gnoom,
of een kokmeeuw, of een groene specht.
Ach, kwelgeesten zijn zo zelden echt.