De heksenvlecht

[p. 56]

Een zomer in pulle

I

Pulle: heksenbezem in de Kempen,
bizarre wirwar van berketwijgen.
De mensen die er leven, dempen
hun stem als ze spreken, of zwijgen,

beduusd, bang iets verkeerds te zeggen,
te kletsen, woorden te laten vallen,
die de wereld mis kan uitleggen
of betuttelen als raaskallen.

Ik ben van Pulle, wilde het ontvluchten,
sprong op de bezem, verkende de luchten
tot in verre landen en grote steden,

maar ik weet nu dat op de gehuchten
het leven mooier is en dat er heden
veel minder aan eenzaamheid wordt geleden.

[p. 57]

II

Dravik en dolik strelen mijn zinnen.
Een boerin drijft de koeien naar binnen.
Kinderen plukken brem en een wulp
poogt hen te misleiden, roept om hulp.

Het landschap is duizelingwekkend groen.
Een pauw roept, en een parelhoen.
De bijen keren naar hun korven.
Eindelijk heb ik rust verworven.

Want liefde is gewoon zijn, niets vragen,
geen achterdenken, diep ademhalen,
weten dat ook de volgende dagen

hommel en bij komen honing halen,
dat bij mijn dood niets zal vertragen,
zelfs niet de zang van de wielewalen.

[p. 58]

III

Nooit rook een zondagnamiddag
meer naar de hemel. Het beklag
van wrattenbijters in het gras,
dat in geelzucht verkommerd was,

harmonieerde goddelijk met de zang
van het koeltje in de maïs
en de olijfwilg. Blauwtjes vlogen bang
van lijsterbes naar gele iris.

Ik was de enige wandelaar.
Reeën graasden aan de achterzijde van de dag,
onzichtbaar, maar hoorbaar.

En diep in haar rag
zat de zon als een spin.
Het dorp was haar web, en ik hing erin.

[p. 59]

IV

Dit is een avond van roomse kamille.
Roomachtig koert een tortel, en de stille
kolk van een muggendans vult
de tobbe. Met monnikengeduld

ledig ik mijn zakken, tel ik de buit
van mijn verzamelwoede: het penningkruid,
de akkermunt, de zaaddoosjes van klaprozen,
inktappeltjes die paarsig blozen.

Verrukt koester ik mijn dagelijks gedicht.
Ik proef het geurige zoeven van licht.
Al mijn zintuigen zijn gericht

op genieten, zonder hinder.
Vannacht vlieg ik naar de kamperfoelie ginder.
Dan ben ik een pijlstaartvlinder.

[p. 60]

V

De geur van de liguster
maakt de bijen stapelgek
en ook de mensen, zo illuster,
zijn ritsig van de koeiedrek.

Het duizendblad, mauve en wit,
sint-jans- en sint-jakobskruid,
en ook de engelwortel zit
wemelend vol: zo is mijn huid

nu ik van de zomer geniet,
kers, rabarber en kruisbes eet.
Er is geen dichter die nog ziet

wat komt na deze duivelsbeet.
Zelfs de wintervlinder weet niet
hoe hij deze zomer weer vergeet.

[p. 61]

VI

Alsof de grote bom gevallen was
liggen overal stedelingen in het gras.
De kleur van de strontvlieg is duur.
De Kempen zijn een vagevuur.

Straks dragen ze dit goud dan uit,
zichzelf bewonderend in elke ruit.
Het is het verhaal van de pronkerwt,
die helemaal niet deugt voor de snert.

Als het waar is wat ik ooit las,
dingen als de adaptatieleer,
dan krijgen we stilaan een donker ras;

de huidskleur van gelooid leer
verovert de hele atlas.
Dan is er geen diskriminatie meer.