Ga je mee naar Groenland?

17.

Een mens moet in zijn leven veel geluk hebben... Je hoort het alle dagen, je haalt er de schouders voor op, maar het is waar. Op een dag, tijdens de les, kwamen ze me zeggen dat er iets gebeurd was met mijn dochter. Als een robot racete ik naar huis... Bij het spel had Betty de straat overgestoken. De bestelwagen van een vleeswarenbedrijf had haar aangereden en tien meter verder op de berm gegooid. Als bij wonder had ze slechts een lichte hersenschudding opgelopen, maar de dokter oordeelde het toch raadzaam haar naar het ziekenhuis te laten brengen. Verscheidene getuigen beweerden dat de bestuurder van die bestelwagen ongelofelijk snel reed. Mijn bloed kookte... tot ik de bestuurder zag, en ontdekte dat hij één van mijn braafste oud-leerlingen was. Maar feitelijk was het toch Bart die ervoor zorgde dat

[p. 72]

Maaike en ik veel te veel tijd doorbrachten in het ziekenhuis... Het begon met de infektie van een kaakbeen, die maar niet wilde genezen. Vervolgens viel hij op de beijzelde speelplaats van de lokale basisschool op zijn achterhoofd, met een zware hersenschudding tot gevolg. Een halfjaar later viel hij met de fiets... weer op zijn achterhoofd. En toen brak hij zijn neus bij het spel... Het kwam zover dat Bart ervan overtuigd was dat hij de grootste pechvogel van de wereld was. En de pech bleef hem achtervolgen, inderdaad. Toen wij op een keer een uitstap maakten naar Sint-Amands, verloor hij het bewustzijn bij het graf van Emile Verhaeren. Hij was zijn evenwichtsgevoel kwijt... Doodsbang lieten wij hem opnemen in de afdeling ‘Spoedgevallen’ van het Akademisch Ziekenhuis te Leuven. Daar bracht pas de achtste professor aan zijn ziekbed uitsluitsel... Die man vroeg of Bart misschien rookte. Dat was niet het geval, maar ik meende te weten waar hij op aanstuurde... en ik herinnerde mij iets. Twee dagen voordien had Bart in de tuin een versleten matras van Maaikes ouders opgestookt. De professor was er zeker van dat de giftige rook van het schuimrubber de irritatie in Barts hoofd veroorzaakt had, en hij bleek gelijk te hebben.

Van in mijn prilste jeugd ben ik wat men een fanatieke sportliefhebber zou kunnen noemen. Het is dus in zekere zin vanzelfsprekend dat ik mijn huisgenoten voor allerhande sporten poogde te winnen... Bij Maaike had ik weinig sukses. Het lot was mij niet gunstig. Toen ik haar op een avond kon meetronen naar een boksgala in Antwerpen, eindigden zes van de acht kampen op een wansmakelijk schouwspel: telkens kreeg de verliezer een stomp op de maag, zodat hij al zijn opwekkende en versterkende middeltjes uitbraakte... En toch lukte het me haar ook eens mee te lokken naar een catchmeeting in het Antwerpse Sportpaleis. De hoofdkamp gold als wereldkampioenschap aller gewichtsklassen: een Antwerpse

[p. 73]

vuilnisman had de regerende wereldkampioen, een kaalhoofdige Canadees, uitgedaagd... Ik had Maaike en mijn zuster Maria, die ons samen met mijn zwager vergezelde, vaag voorbereid op de komedie die deze komiekelingen gingen opvoeren. Dat had ik evengoed niet gedaan. Toen de boze kaalkop met geniepige truuks begon uit te pakken, kende de verontwaardiging van de vrouwen geen grenzen. En toen de brave underdog eensklaps onder het bloed (de een of andere chemische stof) zat, schreeuwden ze om vergelding. Die wraak kwam natuurlijk... De Antwerpse vuilnisman sloeg de kolossale vleesmassa uiteindelijk tot bloederige moes. Terwijl de Antwerpenaar tot wereldkampioen gekroond werd, droegen vier stevige brancardiers de Canadees weg. En toen ging het medelijden van de vrouwen vanzelfsprekend weer uit naar de sukkel die van zover overzee was moeten komen om hier kreupel geslagen te worden... Om die emoties zo snel mogelijk te verwerken, besloten wij een stukje te gaan eten. We hadden amper onze soep naar binnen, toen aan het tafeltje naast het onze een grote, gezellige dikkerd plaatsnam... in wie wij tot onze verbijstering de... murw geslagen Canadees herkenden. In het Engels vroegen we een handtekening. En we kregen er een... maar pas nadat we onze vraag in het Nederlands herhaald hadden. Mundus vult decipi, ergo decipiatur. Ik was daar zo van vervuld, dat ik begon te schaterlachen toen Maaike een halfuur later zei: ‘Daar loopt Rudolf Schock!’ Verontwaardigd ging Maaike een handtekening vragen aan de man... En ze kreeg er een. Het was Rudolf Schock!

Bij mijn kinderen had ik meer sukses. Er kwam een tijd dat ze me elke zondagnamiddag vergezelden naar de een of andere sportmanifestatie: paardenrennen (‘het kleine spel’), motorcross, veldloop, wielrennen... De eerste liefde van Betty was trouwens een wielrenner: Jo Helsen, een schoolkameraad van Bart. De vader van Jo,

[p. 74]

houthandelaar Willy Helsen uit Wechelderzande, was al even verzot op wielrennen als ik, en zo kwam het dat wij elke week tweemaal naar een wedstrijd trokken. En als Willy soms te veel werk had, reed ik met Jo naar de koers, zelfs tot in Welkenraedt. Een absoluut hoogtepunt beleefden wij toen Jo op een keer ontsnapt was met Eric Vanderaerden (van bij de nieuwelingen al een fenomeen) en hem aan de meet het nakijken gaf. En tot op heden zijn Willy en ik - Betty en Jo zijn ieder hun eigen weg gegaan - dikke vrienden gebleven: als we elkaar zien, raken we niet uitgepraat over het wel en wee van de wielrenners die we van in hun jongste jaren hebben gevolgd. Omdat Bart elke dag met de fiets naar het Kollege van het zestien kilometer verder gelegen Westmalle reed en omdat zijn kameraden hem vergeleken met een sneltrein, meende ik een tijdje dat hij ook voldoende inhoud had om wielrenner te worden. Met een geleende racefiets nam hij deel aan een trainingsrit van enkele goede nieuwelingen. Tweemaal moest hij afhaken... en bracht ik hem in het zog van mijn wagen weer bij het pelotonnetje. Toen hij de derde maal losliet en brakend langs de weg achterbleef, wist ik het: wielrenners worden uit ander hout gemaakt. En toch is Bart een sportieveling gebleven... Op een dag beloofde de uitgever van ‘Het Reklaamblad’ hem een perskaart, indien hij af en toe een artikeltje schreef voor zijn blad. Na enkele weken werd Bart aangetast door de schrijfjeukte, en sedertdien helpt hij de sportpagina's van ‘Het Nieuwsblad’ volschrijven.