Ga je mee naar Groenland?

11.

Nooit heb ik harder gewerkt, nooit heb ik me meer geergerd dan in de tijd dat ik vóór onze woonst een gazon moest aanleggen. Vooreerst moest ik rioolbuizen steken in de diepe sloot die onze eigendom van de Eikenlei scheidde, vervolgens moest ik die sloot dempen, en dan moest ik het stuk taaie weide voor de deur omspitten... Op aanraden van kenners zaaide ik er eerst lupinen op. Het betekende dat ik dat veld nogmaals moest omspitten. Toen ik eindelijk het gras gezaaid had en het terrein met een pletrol geëffend had, was ik in de zevende hemel: voor de rest zou de lente wel zorgen. Het gras groeide zienderogen, en met het gras rees mijn trots. Maar ik was vergeten dat ik op het gehucht Eisterlee woonde, waarvan de bewoners toen nog voor een groot gedeelte van de landbouw leefden. Toen ik op een ochtend opstond, was mijn gazon gemaaid door een stel vaarzen, waarvan de poten ontelbare malen als aardappelboren gewerkt hadden. Die pootgaten konden niet zo maar gedicht worden, zodat ik opnieuw moest beginnen. Na twee maanden was ons voortuintje weer een stukje uit de Hof van Eden. Toen ik op een zomerochtend een rolluik optrok, blikte ik verstomd in de ogen van een kolossale Brabander. De ravage was kompleet! Ditmaal besloot ik

[p. 45]

te wachten tot in het najaar om het kraterlandschap weer te effenen... Zo gezegd, zo gedaan. De oudewijvenzomer maakte van mijn gazon een juweeltje... In die dagen betwistten de Katolieke Landelijke Jeugdbewegingen van een aantal Kempense dorpen een toneeltornooi, en ik zetelde in de jury. Toen de andere juryleden, kollega Paul Leys en oud-leraar Jos Clymans, mij op een mistige avond kwamen ophalen, parkeerden zij hun wagen... in het midden van mijn gazon...

Kort nadien kocht ik mijn eerste tweedehandse wagen: een Dauphine, uit de familie Renault. Toen ik in een sneeuwbui naar huis kwam, moest ik plotseling remmen omdat mijn voorligger dat ook deed... Ik had amper de tijd om een zucht van opluchting te slaken. Toen spatte mijn wagentje uiteen... en lag ik achter mijn afgeknakte stoel. Een Mercedes had mij van achteren geramd... Mijn volgende tweedehandse wagen werd een Gordini, ook van de familie Renault. Die auto had de onhebbelijke gewoonte slecht te starten. Bovendien werd ik op een keer aangereden door een blondine met een bromfiets. De blondine vloog over de motorkap en bleef ongedeerd, de bromfiets maakte een salto en bleef intakt, maar het linkerportier van de wagen was dermate ingedeukt dat het niet meer kon geopend worden. En toen... gebeurden vreemde dingen. Toen de Gordini erop stond te wachten dat ik won met de voetbalpronostiek, stopte op een dag de nieuwe Renault 10 van een oude schoolkameraad voor mijn woning. De schoolkameraad, een joviale vent, deed mij een ongelofelijk voorstel: ik kreeg de Renault 10 in ruil voor een belachelijk bedrag en... mijn Gordini. Wanneer? Dadelijk! Eventjes de nummerplaten verwisselen, en - hopla! - ik was verlost van een wrak én ik was meteen de eigenaar van een wagen waarmee je tenminste onder de mensen kon komen. Of hij misschien dacht Sint-Maarten te zijn? Neen, zo'n vaart liep het niet. Doch voor een oude schoolkameraad deed

[p. 46]

hij altijd wat méér, én... hij had een kandidaat-koper voor mijn Gordini. Hoe dat met de papieren zat? O! Geen enkel probleem! Misschien dezelfde avond nog, of anders toch zeker 's anderendaags zou hij die binnenbrengen... Wel, wie had zich zoiets kunnen voorstellen? Ik niet, tóen alleszins nog niet. 's Avonds kwam hij niet langs, 's anderendaags ook niet... Dus telefoneerde ik naar hem, maar hij was niet te bereiken. Dus reed ik naar zijn familie... Daar hadden ze hem in geen weken nog gezien. Hij had ook zo'n druk leven, nietwaar? Een van de volgende dagen zag ik mijn oude Gordini staan: aan de gevel van een obskure gelegenheid aan de Herentalsesteenweg, met een plakkaat ‘te koop’ erop. De eigenaar van die gelegenheid had zich, naar ik hoorde vertellen, opgeknoopt... Op een dag reed ik met Maaike en de kinderen naar een circus in Herentals. Er stak een onweer op en het was hels donker. Op de viadukt over het Albertkanaal werd ik door twee gemotorizeerde rijkswachters aangemaand te stoppen. Eén van mijn kruislichten was stuk... En toen begonnen die heren papieren te vragen, die ik niet bezat. Het regende bekeuringen, en daar hielp geen lievemoederen aan. Dezelfde dag nog klopte ik weer aan bij de familie van mijn schoolkameraad... Ik kreeg de raad mij te wenden tot een zusteroverste van een meisjesschool in het Antwerpse: die had met een identiek probleem gezeten, en die had het ook opgelost. Dus telefoneerde ik naar dat nonnetje... Zozo, ik had mij dus ook in de luren laten leggen? Het deed haar genoegen te horen dat zij niet de enige was. Hoe zij uit die puree geraakt was? Heel simpel... Zij was naar de rijkswacht geweest en had daar verklaard dat zij alle papieren verloren had... Of dat dan niet gelogen was? Ja... maar nood brak wet, nietwaar? Omdat ik geen andere uitweg zag, volgde ik de raad van de zusteroverste, en die Renault 10 werd de beste wagen die ik ooit gehad heb.

[p. 47]

Aanvankelijk gaf ik er niet zoveel om dat ik aan een kruispunt (waar de Van Craeyenhemlaan de Eikenlei dwarst, om vandaar tot aan de Nete Rooiaarde te heten) woonde. Maar allengs kwam ik tot de ontdekking dat onze alomgeprezen nutsbedrijven het vooral op de kruispunten gemunt hebben. Ze zijn hier altijd ergens aan het delven. En koördinatie is iets wat die bedrijven niet kennen, tenzij het hele gedoe werkelijk mocht kaderen in het een of andere sadistische tewerkstellingsplan. Als je dan weet dat ik het zo ongeveer tienmaal meemaakte, dat ze de ondergrondse draad van mijn telefoon doorstaken, zal je wellicht mijn handelwijze in de volgende geschiedenis begrijpen. Het was een dag dat de hommels zongen in de hondsrozen en dat de wind zo zacht was als de fluweelboom. Ik zat in een tuinstoel een roman te lezen, toen ik een ploeg arbeiders met veel trammelant hoorde afstappen in de straat langs de gevel. Nieuwsgierig ging ik kijken: ja, de zoveelste greppel moest gespit worden in de berm aan de Van Craeyenhemlaan, ditmaal om iets aan de waterleiding te doen. Timide liep ik op de robuuste voorman af. ‘Hier ligt mijn telefoonleiding, meneer,’ zei ik, ‘en daar ligt de afvoerpijp naar de riool. Let er asjeblieft op...’ De voorman klopte mij geruststellend op de schouder. ‘Dat weten wij allemaal,’ vertrouwde hij me zelfbewust toe. Hij haalde een soort van ondergrondplan te voorschijn. ‘Kijk, hier staat het op.’ Opgelucht liep ik naar binnen. Ik had eensklaps zin in een bad. Ik kleedde me uit, wilde het bad laten vollopen, schrok op van de vehement sissende geluiden die uit de kraan kwamen, begreep dat ik een tijdje zou moeten wachten, kleedde me weer aan, en... hoorde aanbellen. Toen ik de deur opende, stond ik voor een jonge, bezwete arbeider. ‘Meneer, probeer je telefoon eens even,’ zei hij beduusd. Diep zuchtend - ik wist vanzelfsprekend hoe laat het alweer was - probeerde ik mijn telefoon: het toestel gaf geen kik. ‘Zeg dat ze op de riolering moe-

[p. 48]

ten letten,’ zei ik minzaam tot de jongen. ‘Ja!’ antwoordde hij, zichtbaar blij omdat ik deze tegenslag zo gelaten aanvaardde. Vijf minuten later, toen ik net mijn ergernis weggespoeld had met een groot glas jenever op zwarte aalbessen, werd er weer aangebeld. Dezelfde jonge arbeider, nog meer bezweet nu, meldde: ‘Meneer, de... euh... riolering is... euh, er is iets met de riolering gebeurd.’ Binnensmonds dankte ik God omdat hij de mensen de alkohol geschonken had. ‘t Is al goed,’ zei ik stoïcijns kalm. ‘Zeg aan je ploegbaas dat ik hoop, dat hij tenminste de greppel netjes dichtgooit.’ De jongen keek me met onverholen bewondering aan. ‘Ja, meneer!’ hapte hij gretig toe. 's Anderendaags moest ik natuurlijk een ganse voormiddag spitten en schoffelen om te voorkomen dat de mensen zouden zeggen, dat ze rond mijn huis armen en benen braken...