Ga je mee naar Groenland?

9.

Ik woonde graag aan de Herentalsesteenweg. Je werd er zo geregeld voor verrassingen geplaatst... Op een keer werd er aangebeld... Ik ging opendoen... en voor mij stond een coureur. Op de weg stoven het peloton en de volgkaravaan van - naar ik later ontdekte - de Grote Scheldeprijs voorbij. Of ik die bidon eens vlug wilde vullen met water? Aan de tongval hoorde ik dat de wielrenner een Nederlander was. Ik stormde met de drinkbus naar de keuken, hield ze onder de kraan, klauwde terug... en ontdekte toen dat ik kletsnat was. Uit zeker drie gaatjes in het blik spoot het water tegen mijn lijf aan. De coureur graaide de bus uit mijn handen, sprong op zijn fiets, en stoof de weg op. ‘De bus is kapot!’ riep ik hem wanhopig na. ‘Dank je wel!’ schreeuwde de coureur... Een andere keer was ik mijn salvia's aan het wieden, toen gekraak en gevloek me deden opkijken... Op het met

[p. 37]

as bedekte fietspad naast de steenweg was een kleurrijk geklede vrouw met haar fonkelnieuwe fiets ten val gekomen. Ik snelde te hulp, hielp de dame op de been, en bekeek haar fiets... Het voorwiel was verwrongen. Ik zette het tussen mijn benen en rechtte het. ‘Ik heb geen geld bij, jongen,’ zei de dame, ‘maar geloof me: jij bent voortaan altijd welkom in de “Limburgia”...’ Ze klopte me even tegen de wang, sprong op haar fiets, en reed met opwaaiende jurk weg. Ik keek haar verbouwereerd na. De ‘Limburgia’ moet je weten, was het beruchtste bordeel van uren in het rond...

Nog een andere keer schrokken wij bij het middagmaal op van het snerpen van remmen en het schuren van metaal... Ik stormde naar buiten. Mijn haren rezen te berge: een man was met fiets en al onder een wagen verdwenen... De autobestuurder zat lijkbleek en verstard voor zich uit te kijken. Van overal kwamen mensen toegelopen. ‘Laat de man liggen tot de hulpdienst hier is!’ riep iemand. ‘Hij heeft een schedelbreuk, of zijn rug is gebroken...’ Plotseling was ook de pastoor van Bouwel daar. Ik weet niet precies waarom, maar als ik pastoor Verhoeven zag, dan dacht ik altijd aan Zwingli of Calvin of aan de kwiëtisterij. Als hij zong in de kerk, hoorde ik de nasale roep van overtrekkende kraanvogels. De pastoor ging op de knieën zitten en stak het hoofd onder de wagen... Tegelijkertijd echter kronkelde aan de andere zijde het slachtoffer onder de wagen uit... De man krasselde overeind, viste zijn pet op, vloekte krakend, en zei: ‘Kom, we gaan er eentje drinken! Alle cafés kunnen toch nog niet gesloten zijn...’

Er gebeurden ook tragische dingen: zo verongelukten daar in die jaren Sandra van het hotel ‘De Lindekens’ met haar fietsje en het buurmeisje Diane, een speelkameraadje van Betty.

Intussen (sedert 1963) was ik ook lesgever geworden aan het Antwerps Centrum voor Beroepsvervolmaking,

[p. 38]

en dit op voorspraak van mijn ex-kollega Ernest Janssens (wiens vader ooit de eerste dichtbundels van Paul van Ostaijen uitgaf), die daar direkteur geworden was. Op maandagnamiddag en zaterdagvoormiddag spoorde ik met de trein naar ginder, om er handelskorrespondentie te doceren aan toekomstige ondernemingshoofden. Het maakte mijn leven zwaar, zodat ik toch nog een tijdje met de idee speelde van koers te veranderen... Toen de B.R.T. een vergelijkend eksamen voor radio- en T.V.-journalist uitschreef, besloot ik mijn kans te wagen. De eerste keer treinde ik naar Brussel om een stemproef af te leggen, de tweede maal om een syntese en een verhandeling te maken (Jos Ghijsen zat toen naast mij), en de derde maal... om mij voor de gek te laten houden bij een mondeling eksamen... Of ik wat wist te vertellen over de Chinese dynastieën Hia, Sjang en Tsjou? Toen wist ik het wel. Sedertdien is elke radio- en T.V.-journalist in mijn ogen een wereldwonder. Partijkaarten? Larie! Voorspraak? Je bent gek! Hia, Sjang en Tsjou... Daar zit het hem! En ik kende daar niks van.

Over het ontspanningsleven aan de Herentalsesteenweg mocht ik zeker niet klagen. Ik kon eindeloos lange wandelingen maken door de bossen. Als het warm was, ging ik zwemmen in of paling vissen aan het Albertkanaal. Voor de kinderen waren er het speeltuintje en het zwembad bij het hotel ‘Hollywood’. Elke vrijdagavond fietste ik naar het ouderhuis in Pulle om er samen met mijn moeder naar een film of een toneelspel op het televisiescherm te kijken. En dan waren er de meikermis en de zomerkermis in mijn geboortedorp... Met mijn twee broers en drie zwagers kon ik dan ‘paapschieten’ op het tuinpad, waarna wij in elk van de zes Pulse cafés twee glazen bier gingen drinken. Wie dat niet aankon, werd door de anderen achterdochtig bekeken: hij was niet gezond...

Toch was er iets dat ons deed reikhalzen naar een andere

[p. 39]

woning. Het gebeurde in die tijd geregeld dat Maaike te lijden had van allergie, een ongemak dat haar vroeger vreemd was geweest. En het was niet moeilijk te raden waar de oorzaak lag... In de lente kon je met de vinger schrijven in het stuifmeel van de dennen op de dorpels, en in de winter groeiden er op de muren, zelfs binnenskamers, vlokkige witte schimmeldraden. Bovendien zat de kelder, tot in de zomer toe, vol zilt en salpeter. Omdat ons perceel bouwgrond aan de Quinten-Matsijslaan alleen maar geschikt was om er een ondergrondse champignon-kwekerij te beginnen, besloten wij een weide van haar ouders, aan de Eikenlei, te kopen: daar zouden wij ons droomhuis, dat wij door mijn broer Karel hadden laten uittekenen, bouwen... In die tijd zou het een publiek schandaal geweest zijn, mocht een jonge bouwlustige niet eigenhandig het graafwerk voor zijn geplande woning verricht hebben. Dus toog ik met veel goede moed aan het werk... Eerste tegenslag: de grond zat vol leem, zodat er van spitten en schoppen geen sprake was... Er moest gehakt en gestoken worden. Tweede malheur: het regende voortdurend, zodat ik van 's ochtends tot 's avonds stond te glissen in de drab. Af en toe kwam een medelijdende broer of zwager eens een hand toesteken... Toen ik mijn titanenarbeid beëindigd had, woog ik vijf kilogram minder, had ik boksersknuisten gekregen, en beschouwde ik de literatuur als een tijdverdrijf voor slapjanussen. Misschien is het in ‘Heibel’ nog na te trekken, maar in die tijd ging ik nogal wat publikaties te lijf met de maatstaven van een grondwerker en wat later van een bouwvakarbeider. Het was trouwens ook toen dat ik een drukke korrespondentie aanging met Piet van Aken, de man van de Rupelstreek, van de klei en de klinkaards...

Enfin, toen wij ons nieuw huis betrokken, was Maaike als bij toverslag verlost van haar allergie. Na ons ging een zoon van Jef de Belder in de bunker wonen. Een jaar

[p. 40]

later al vertrok hij er, omdat zijn eega - naar ik vernam - begon te lijden aan allergie...