Ga je mee naar Groenland?

7.

Intussen hadden Maaike en ik twee kinderen gekregen: Betty en Bart. Het waren allebei randgevallen, ik bedoel: mocht het wat tegengezeten hebben met het verkeer op zaterdagmiddag, dan zouden ze allebei in de wagen (op Kloosterheide of zo) geboren zijn in plaats van in de kraamkliniek te Lier. Aanvankelijk waren het ook allebei probleemgevallen... Betty, die een maand te vroeg geboren was, had de onhebbelijke gewoonte zich

[p. 28]

uit te schreien, zodat ze zo blauw als een schalie werd. De kinderarts van dienst achtte dat helemaal niets alarmerends. ‘Als er een tekort aan zuurstof in de hersenen is, haalt dat kind werktuiglijk toch weer adem,’ meende hij. Toen heb ik voor het eerst (maar bijlange niet voor het laatst) op het punt gestaan een dokter te wurgen. Gelukkig kon ik mij bedwingen. Met het geduld van een onderwijzer van het eerste leerjaar bracht ik de man aan het verstand dat hij niet in een autoherstelplaats werkte, want dat het leven iets eenmaligs was, iets dat je na de dood niet meer kon herstellen... Ademloos naar mijn handen kijkend begon hij te knikken, en van toen af aan werd er konstant over Betty gewaakt. Bart moet er van in de moederschoot reeds van gedroomd hebben een basket- of volleybalspeler te worden, want hij was buitenmate lang. Dat had echter ook tot gevolg dat hij onvoorstelbaar mager was, zodat hij enkele weken in de couveuse moest. Voor zulk een broedmachine heb ik sedertdien enorm veel respekt, want Bart werd de braafste kleuter die de Kempen ooit gekend hebben. Uit hun kleutertijd herinner ik mij niet zoveel.. Toch meen ik te weten dat ze allebei ten minste éénmaal hun leven te danken hebben aan de... hoffelijkheid van de toenmalige automobilisten. Om beurten slaagden ze erin aan onze aandacht te ontsnappen en parmantig te gaan wandelen op de drukke Herentalsesteenweg voor de deur. Telkens werden wij gewaarschuwd door de klaksons van de aan weerszijden gestopte auto's. Beiden ontdekten tegelijkertijd het vuur: van een ogenblik onachtzaamheid maakten ze gebruik om in de veranda een haard aan te leggen met stripboeken die ze tegen de brandende elementen van de gaskachel hadden geduwd... Ze liepen ook hoog op met Gusta van de ‘Rio’, een hoerenkast daar in de buurt. Gusta, die gewoonlijk tipsy was, hield geweldig veel van kinderen; als ze Betty en Bart ook maar gezien had, duwde ze hun wat later een zak

[p. 29]

snoepgoed in de handjes. Een paar maal wilde ik van Gusta vernemen waarom ze dat toch deed, doch het enige wat ik ten antwoord kreeg, was wat gesnotter. Als Maaike en ik dan toch eens naar een dansavond wilden gaan, deden we een beroep op tante Polien. Tante Polien, een zuster van Maaikes grootmoeder, kwam dan met de bus vanuit Hove. Ze had een zwaar gerimpeld gezicht en een kapotte stem, maar uit haar ogen straalde de eeuwige jeugd je zó tegen. Nooit ontmoette ik een vrouw die wijzer was. Alles had ze aan den lijve ondervonden, doch nooit betuttelde ze iemand. Als zij kwam babysitten, waren wij gerust. Vaak gebeurde het dat wij het kermis- of schoolbal gewoon vergaten en met haar bleven keuvelen tot een gat in de nacht.

In die jaren ben ik ook mijn carrière als voorzitter van het een of ander stembureau begonnen. Sedertdien kon in de Kempen geen verkiezing meer plaatsgrijpen, of ik had prijs. Hoeveel kratten bier mij dat gekost heeft, durf ik zelfs niet bij benadering te ramen. Alleen in het bureau van stemopneming boden de verkiezingen écht amusement: de rijmpjes die ik daar ooit te lezen kreeg, doen me nu nog geregeld grijnzen als ik de levitatiepogingen van de politici gadesla. Anderzijds pink ik soms een traan weg bij het deerniswekkende schouwspel dat sommige sinds mensenheugenis ontmaskerde politieke hansworsten menen te moeten bieden in de vier- of zesjarige karnavalstoeten van het volksbedrog. Het maakte mij ooit woedend te zien hoe notarissen en advokaten alle denkbare listen aanwendden om toch de onderwijsmensen maar te kunnen laten opdraaien voor de kronische volksverlakkerij met de kiesbriefjes, nu wekt dit fenomeen nog alleen mijn minachting: in de strijd tussen illusionisten en idealisten zijn er uitsluitend verliezers, en zeker in een land dat in niets meer gelooft.

Lichamelijk gezien hebben de meeste mensen, naar ik aanneem, een zwakke of erg gevoelige plek. Wat mij

[p. 30]

betreft, was dat altijd de keel. Toen er op een ochtend weer schuurpapier in mijn keel zat, ging ik op konsult bij een oude schoolmakker die zich als dokter in Grobbendonk gevestigd had. ‘Kronische angina,’ luidde de diagnose. Ik maakte een omweg langs de apoteker en kwam met een pak medicijnen thuis. Maaike echter was er niet gerust in: haars inziens moest ik nu eindelijk maar eens naar een specialist. Dat deed ik dan maar. Ik reed met de bus naar Herentals, las in de wachtkamer enkele grappen in ‘Reader's Digest’, en kwam terecht bij een verschrikkelijk ernstig kijkende specialist... die een heelkundige bewerking in het vooruitzicht stelde. In paniek reed ik met de bus naar Lier, om een andere specialist te raadplegen. In de wachtkamer poogde ik weer wat te lezen in ‘Reader's Digest’. Ditmaal kwam ik terecht bij een hologige specialist, die duidelijk zelf hoogdringend aan de een of andere drastische behandeling toe was. Hij prikte wat in mijn keel, keek me medelijdend aan... en gaf me een doos pilletjes die, naar ik in de bus ontdekte, verdacht sterk naar kalisse drop smaakten... Toen ik thuiskwam, liep ik recht naar de garage. Ik nam mijn fiets en reed naar Dokter Wauters, onze oude huisarts, die nog altijd met (naar verschaalde sherry smakende) medicijnen in flesjes werkte. Ditmaal lag ‘Reader' s Digest’ niet in de wachtkamer. Het zou trouwens onmogelijk geweest zijn er één letter te lezen: zo dik was de rook (van de zelfgerolde sigaretten) die er hing. Ik was de laatste patiënt die avond... Dokter Wauters keek in mijn keel, kuchte even (alsof hij wilde kontroleren of in zijn eigen keel alles nog in orde was), en zei: ‘Je hebt wat brand in je keel. Je praat waarschijnlijk te veel in lokalen waar de lucht te droog is. Je zou wat meer en wat vaker moeten drinken...’ Dat was alles. En van toen af begon ik geregeld te drinken, àlles: water, koffie, wijn, bier... En slechts zelden word ik dat schuurpapier in mijn keel nog gewaar.

[p. 31]

Het drinken van een hartverheffend, -versterkend en -verwarmend drankje kwam in die tijd trouwens goed van pas. Maaike en ik begonnen immers luidop te dromen van een eigen huis. En het verwerven van een eigen woonst was ook in die tijd voor iemand met een leraarswedde geen kattepis. Op een namiddag trok ik mijn stoute schoenen aan en toog ik naar het kasteel van Baron Bosschaert de Bouwel. De baron, die zo ongeveer de helft van Bouwel bezat, ontving mij uitermate hoffelijk. Ja, ik was nummer honderd-zoveel van de jongelui die naar een perceel bouwgrond hengelden. Als het mijn beurt was, zou hij mij verwittigen... Ik zag het blauwe bloed in de aders op zijn slapen kloppen, en ik besefte dat ik nooit een kans zou krijgen voordat dat bloed zwart geworden was. Een paar weken later vernamen wij dat er een villaatje te koop kwam aan de Pallieterdreef. Maaike en ik gingen het gebouw bezichtigen, keurden het hals over kop goed, betaalden een voorschot van tienduizend frank, en ...ontdekten 's anderendaags dat de huiskamer én de slaapkamer te klein waren voor onze meubels. De eigenares, een kneuterig wijf, weigerde ons het voorschot terug te betalen, ook al zorgden wij voor een andere koper. Toen maakte ik voor het eerst in mijn leven kennis met doortraptheid. Het wijf - God hebbe hare ziel - was notabene stinkend rijk. Enkele maanden nadien slaagden we er dan toch in een perceel bouwgrond te bemachtigen aan de Quinten-Matsijslaan. Het leek echter of de duivel ermee gemoeid was... Mijn oom Don, die aannemer was, vond geen solide grondslag. Ik moest peperdure boringen laten verrichten door de firma ‘Penetra’ uit Brussel. De grafiek die mij toegezonden werd, bracht aan het licht dat de solide ondergrond zich op een diepte van nagenoeg tien meter bevond. Met mijn broer Jos heb ik naar die harde grondlaag gegraven. Wij deden dat met behulp van putkuipen die wij uit- en ondergroeven. Toen de zesde putkuip

[p. 32]

bijna gelijk met het grondoppervlak zat, moesten wij deze sisyfusarbeid staken: de onderste putkuip slibde telkens weer dicht...