Mijn benul

[p. 296]

Nog even Pinocchio

De Hollandse nasynchronisatie.

Wanneer men, terwille van de ernstige poging die hier tenslotte gedaan is, de Hollandse nasynchronisatie van Walt Disney's Pinocchio aanroert zonder er veel kwaads van te zeggen, dan zou mij dit nog niet zo erg hinderen.

Als echter deze nasynchronisatie, zoals o.a. door J.B. in Elzeviers Weekblad^*, uitdrukkelijk wordt genoemd, dan stuit mij dit als een onwaarachtigheid.

En gevaarlijk is zulk een ‘kritiek’^** omdat zij, zoals dat in die bespreking ook gebeurt, geestdriftig aanspoorde de ingeslagen (voze) weg te vervolgen.

Laat er op Cruys Voorbergh's vertaling van de tekst weinig aan te merken zijn, het maken van een nasynchronisatie die gelijkwaardig is aan het origineel en dus geen afbreuk doet aan de film, is zo iets moeilijks en vereist zoveel gelijkheid van geest met de originele (in dit geval Amerikaanse) makers en zoveel gespecialiseerd meesterschap - dat zich pas door een grote routine -, dat hiervoor ons Hollanders eenvoudig de middelen ontbreken, hoe goed onze bedoelingen ook mogen zijn. Het ligt ons niet. Wanneer men het Hollandse ondefinieerbare meisjesgeluid (hoe oud 10 j., 20 j.) van het jongetje Pinocchio, het moeizame Italiaans van Stromboli, de eigenaar van het

* van 23 Juli l.l.

** de smaak van de heer J.B. verschilt trouwens blijkbaar veel van de mijne, daar hij, Pinocchio vergelijkend met de m.i. soms bijna belachelijke sentimenten vertonende film Bambi- Disney's zwakke product - schrijft: ‘De film als geheel mist echter de zuiverheid van sfeer welke “Bambi” zo aantrekkelijk en ontroerend maakte.’

[p. 297]

marionettentheater hoort, voelt men duidelijk dat men hier veel mist. Iets beter is het stemsurrogaat voor Jiminy de krekel en Gepetto de speelgoedmaker. Verreweg het beste wordt de sluwe vos ‘Jantje Fatsoen’ gedaan. Hoe die zijn lied in het Hollands weet te zingen verdient een grote pluim, maar het geheel der nasynchronisatie bevredigt allerminst.

Voor de kinderen is het wel prettig zulk een film in het Hollands te horen en dat kan een reden zijn om ook in het vervolg maar weer te gaan nasynchroniseren, maar laat men dan tenminste niet goed noemen wat dit bij lange na niet is. Ik voor mij gaf er de voorkeur aan dat alle Amerikaanse tekenfilms ons onveranderd en onbedorven bereikten.