Mijn benul

[p. 106]

Schoorvoetend geveltoerisme

Zal ik dit als een soort van realisme, magisch, Kafkaans, voorstellen? Of zal ik maar bekennen dat het gewoon een droom was? Nu ja, het was gewoon een droompje. Op de rand van, ja in het genre, nachtmerrie, maar voor een eersteklas nachtmerrie niet helemaal verbijsterend genoeg. Ik schijn het voortaan te vertikken door echte nachtmerries in een hoek te worden gedreven. Op de een of andere manier grijpt mijn bewustzijn zelfs in mijn slaap in, zo lijkt het, om de dreigende verschrikking tijdig tot gematigde, nauwelijks onaangename onzin om te buigen.

Zo ook hier. Het eindigde in een val langs een toren waaraan ik mij, overigens met weinig overtuiging, vast poogde te klemmen, maar het onverbiddelijk katastrofale van de val was, hoewel de diepte groot was, nu ook weer niet zo allesoverheersend. Het vallen ging nogal kalm aan, niet overdreven snel, ik ontwaakte althans correctelijk voor het bereiken van de grond.

Het begon allemaal in regen. Ik was (dit is even werkelijkheid) herstellende van een lichte griep en transpireerde 's nachts nogal; dat riep dat aanhoudende regen-idee op, denk ik. Het regende zelfs door de gebouwen heen. Door de vrij lage passagegewelven van hoge oude gebouwen in Engelse gothiek - het speelde zich vaaglijk in Engeland af, mogelijk Londen - waaronder ik beschutting zocht voor de regen, maar niet vond. De steen van de gebouwen had door ouderdom zijn hardheid verloren, hij had de perverse substantie gekregen van de zachtste zandsteen. Toch stonden die gebouwen nog massief en somber

[p. 107]

genoeg - zeker in dit weer - overeind en werden ze bewoond. Geïrriteerd en gedeprimeerd door de overal in meerdere of mindere mate doorheengaande regen, vervolgde ik maar - het schuilen onder het gewelf opgevend - mijn weg door rustig maar gestaag, mij zo dicht mogelijk langs de muren van de hoge gebouwen houdend, langs trapjes, balkonachtige richels of stoepen, in schuine lijn vorderend naar boven te klimmen. Want mijn doel bevond zich blijkbaar ergens op een hoge verdieping en de enige manier er te komen was, alweer: blijkbaar, die van gevel-voetganger, een soort van legaal geveltoerisme.

Nu, ik kwam er, zelfs vrij spoedig. Ik zal door balkondeuren wel binnengekomen zijn. Mijn verschijnen verwekte geen verbazing, het werd nauwelijks opgemerkt, ik bemoeide mij ook niet met de bewoners van de verdieping - die een soort van rustige party hielden, geloof ik -, ik ontmoette eigenlijk niemand. Opvallend was dat er op de vloer tientallen mandjes met orchideeën stonden. De orchideeën waren heel mooi en van allerlei kleur, waarvan ik mij diep blauw nog het beste herinner. De mandjes stonden op ongeveer gelijke afstand van elkaar, men moest uitkijken met lopen dat men er niet tegen stiet of op trapte. Enfin ik ging de kamer door, de deur uit die tot het inwendige van het gebouw leidde. Via gangen en trappen daalde ik daar weer successievelijk naar beneden en zal achter het gebouw op een terrein of op een grote binnenplaats uitgekomen zijn. De regen was ik intussen vergeten. Al was de stemming nog niet vrolijk, bij de orchideeën en verder in het gebouw regende het niet meer. Achter het gebouw was het druilerig somber. Op enige afstand stond daar een grote vierkante toren, zo te zien de voornaamste rest van een complex middeleeuwse gebouwen. De natuursteen waarvan hij gebouwd was was nog meer verweerd dan bij de gothische gebouwen, de wanden en vooral de

[p. 108]

hoeken vertoonden overal min of meer rechthoekige holtes, van vorm en grootte ongeveer als kleine rechtopstaande bakstenen, waar de tot puin en stof verweerde steensubstantie uit was gevallen. Boven - veertig, vijftig meter hoog wel, misschien nog wel hoger, maar nog onder de onduidelijke top die wel een brokkelig rechthoekig platvorm zou zijn, en buiten de toren als in een open uitbouwsel - was een hond te zien. Een grote oude jachthond, zo'n ‘bloodhound’ met lange oren en plooiige kop. Het gekke was dat die hond omgekeerd was. Dus met de rug beneden. Hij lag of stond voor zich uit te kijken, maar dan omgekeerd. Ik maakte daarom de logische gevolgtrekking dat het wel een afbeelding zou zijn, een tapijt of een gobelin waarop een hond was afgebeeld. Maar toen ik nog eens naar boven keek zag ik dat de hond bewoog en dat het een levende hond was.

Mijn weg scheen weer opwaarts langs die toren te liggen. Dat was althans de heersende suggestie. Maar hier waren geen, zij het nog zo smalle, stoepen of trapjes. Het zou hier echt steilewand werk moeten worden.

Blijkbaar om mij aan te sporen, of anders gezegd: om mij van de urgentie van mijn voortgaan te doordringen, maar ook om mij in mijn gebrek aan geoutilleerdheid en animo te bespotten, stoven soms, half vliegend half klimmend, zwarte figuren, gehuld in een soort batmam-capes, langs me heen, met grote vaart schuin tegen de oude wand van de toren op, op aanzienlijke hoogte de hoek om gaande, waarna ik ze niet meer kon zien. Van: zie je wel hoe gemakkelijk wij dat doen? (ja, als je een bat-mantel hebt)

Ik had er heel weinig zin in ze te volgen, maar soms wordt je niet gevraagd of je zin hebt of niet, ik bevond mij tenminste ineens op die ‘aanzienlijke hoogte’ tegen de hoek van de toren

[p. 109]

aangeklemd (geef iedere bezoeker van deze film een rechthoekig gebogen stuk plastic dat ze op dit moment tegen zich aan moeten drukken, laat het daarbij eventueel maar weer zacht regenen hoewel het niet in het script staat) met handen en voeten zo goed mogelijk houvast zoekend in de rechthoekige veel te ondiepe gaten van de verweerde steen. Het was maar al te zeer menens. Ik zal zo misschien ook nog een half metertje gevorderd zijn, maar ineens begon de buitenste laag van de pulverige steen van het hele gebouw los te laten en in versneld tempo naar beneden te vallen met mij er bij. Daar ging ik. Met het stof en de regen van puinstukjes. De grond was niet te zien door het vallend stof en het mistige weer.

Enfin, ik werd - gelukkig maar - bijtijds wakker.

Het had allemaal wel iets te maken met een hoorspel dat ik laatst gehoord heb, nou ja, en Freud, als men dat graag wil.