Mijn benul

[p. 66]

Vin au cognac

Sedert er alcoholische dranken op de wereld bestaan, zijn er verhalen verteld of stukjes geschreven die min of meer onder invloed daarvan ontstaan zijn.

Opvallend is - ik spreek alleen uit eigen ondervinding, hoe het bij anderen is weet ik niet - hoe onbruikbaar deze stukjes ‘de volgende dag’ blijken te zijn. Terwijl men het schreef leek het heel wat, maar met nuchter hoofd leest men slechts waardeloze kletskoek, die men haastig ja met rood-aanlopende kaken verscheurt.

Toch geloof ik dat op het tijdstip van het schrijven de gedachte nog niet zo onbeduidend was, maar het is als vaak met dromen, men kan ze in de realiteit maar voor een klein gedeelte nabeleven omdat net die kleine finesses die het tot een evenement maakten niet meer meespelen.

Ik dronk laatst, wat was het, ja waarachtig, ‘vin au cognac’, een uitstekende vriendelijke zuivere, zij het niet-pittige, drank uit Deventer waar ik geen hoofdpijn van overhield, maar dan wel zo'n blaadje schrift. Een inderdaad weer nagenoeg waardeloos stukje waarvan ik viervijfde moest schrappen maar waarvan toch een paar alinea's aan de vernietiging konden ontkomen.

Navoelen kan ik het nauwelijks meer, maar het idee was ongetwijfeld serieus en op dat moment veelzeggend. Dit is het: ‘Stel u voor dat alles voorbij was. De zonneschijn, de zomer, de lente, de liefde, het lachen en rennen en dragen met speelgrage kinderen, stel u voor dat alles voorbij was... En dat het

[p. 67]

er weer was, de lente, de bloesem, de zonneschijn, het gras, de meizoentjes, het kind dat speelt en bijna harder rent dan ik.’

Tot zover dat stukje. Een strekking of conclusie had het niet. Zou men het weer kunnen navoelen, dan zou het een overweging zijn die wel iets waard was. Maar dat is een waarheid als een koe en daarvoor zou wellicht een tweede flacon ‘vin au cognac’ moeten worden aangeschaft met twijfelachtig (ik neem u in vertrouwen: zonder) resultaat.